Tímarit Máls og menningar - 01.12.1945, Síða 58

238
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
rúmi, og á þeirri stund mundi ég í raun og veru yrkja þetta ódauð-
lega kvæði.
Það var ekki fyrr en ég var búinn að Ijúka öllum mínum dags-
verkum, að ég settist í viðhafnarstólinn minn, gamlan ruggustól
úr útskornum viði með mjúkri sessu, svo ólíkan stálstóli sjúka
skáldsins sem hugsazt gat. Með skjálfandi hendi og bljúgum huga
fletti ég sundur blaðinu og tók að lesa hið endurheimta listaverk.
Eg las, las það einu sinni, las það aftur og trúði varla mínum
eigin sterku augum. En að þeim lestri loknum tók ég þá ákvörðun,
köldum huga, að svíkja vin minn og velgerðarmann.
Aldrei — aldrei skyldi þessi inikli elskhugi fá að sjá þetta ljóð
æsku sinnar og ástar, fyrst ég gat komið í veg fyrir það. Aldrei
skyldi ég verða til þess að hrífa deyjandi skáld ofan af hátindi á-
nægju þess og steypa því niður í botnlaust djúp örvæntingar og
minnkunar. Þetta dauða rímstagl, sem ekki stóð svo mikið sem al-
mennilega í hljóðstöfum, skyldi halda áfrain að vera kvæðið góða
alla ævi skáldsins og síðan deyja með því. Enginn skyldi eigna sér
j>að að gamla kaupmanninum látnum.
Ég sendi honum orð á spjaldi morguninn eftir og tilkynnti hon-
um, að erindi mitt mundi heppnast, aðeins þyrfti ég dálítinn tíma
til að framkvæma það. Síðan beið ég rólegur, þangað til hann var
dauður.
Hin mikla, virðulega líkfylgd staðnæmdist í kirkjugarðinum við
opna gröf. Líkmennirnir létu kistuna síga ofan í hana í böndum.
Þarna stóð hún, blómsveigum prýdd, komin á hinn hinzta stað með
innihaldi sínu, jarðneskum leifum hins inikla ástarskálds.
Ég tróð mér gætilega en vægðarlaust inn á milli ættingja hins
látna og helztu höfðingja borgarinnar, meðan presturinn bað hina
síðustu bæn og kastaði á rekunum.
Ég staðnæmdist, mér til skelfingar, við hlið ekkjunnar svart-
klæddrar og syrgjandi (samkvæmt reglugerð).
Þetta gerir maður ekki, hugsaði ég með orðum hennar, en lét þó
um leið eins og af tilviljun dálitla bréfkúlu detta ofan á milli blóm-
anna á kistunni.