Tímarit Máls og menningar - 01.12.1952, Side 26

232
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Mér hafði þó aldrei hugkvæmzt að bera þessa erfiðleika mína í
matgerðarlistinni saman við stjórn á ríki, hvorki litlu né stóru, fyrr
en ég las spakmæli kínverska vitringsins. En þau urðu mér mikil við-
vörun. Síðan hef ég forðast að hafa um hönd nokkra þá tilburði í
mannfélaginu, sem leitt gætu til þess, að ég yrði kallaður til að stjórna
jafnvel minnsta ríki jarðarinnar.
Hins vegar hef ég ekki getað neitað mér um að veita því nokkra at-
hygli, hvernig ríkjakokkum Vesturlandaþjóðanna hefur gengið að
sjóða sína litlu fiska, síðan þeir settu pottana á hlóðir eftir fyrri heims-
styrjöldina. Og síðan hef ég oft sagt við sjálfan mig: Betur, að þessir
ógæfumenn hefðu látið sér vísdórn Lao Tze að kenningu verða eins og
ég. En „mannshöfuð er þungt“.
Svo gerðist loksins atburður 16. dag ágústmánaðar í sumar. Eg
hafði baðað mig í Loftstóttalæknum og tekið tveggja tíma sólbað í
Bakkaláginni og lyft huganum upp til Taos undir heiðum himni. Síðan
gekk ég heim að Hala eins og drengur urn fermingu.
Rétt á eftir hringir landssíminn. Það var Kristinn E. Andrésson.
Hann tilkynnir mér, að ég sé boðinn til mánaðardvalar í ættlandi höf-
undar Tao Teh King.
Þarna kom frétt. Þetta var þó heimboð. Samt var langt í frá, að ég
tæki því opnum örmum. Ég hafði verk með höndum. Mér duldist ekki
heldur, að þetta ferðalag tæki upp á líffærin, leiðin til Peking næstum
yfir hálfan hnöttinn, svo átján daga leiðangur suður um Kínaveldi,
síðan stormar, byljir og frosthörkur vestur yfir Síberíu. Og hæðin niður
á jörðina á tólf daga flugi! Og hjartað? Heilinn? Sóttirnar?
En afi minn varð áttræður, hinn 93 ára, systir lians 87 og önnur
frændkona mín 96. Þetta var höfuðstóll, sem svolítið mátti syndga upp
á. Og sunnudaginn 7. september afréð ég að láta slag standa.
Litlu síðar hringir kunningi minn heim til mín eitt kvöld. Hann vildi
mér vel og spurði:
„Ætlarðu að fara til Kína?“
„Já,“ svara ég.
„Ertu vitlaus? Þar er allt í óöld og manndrápum,“ sagði hann í
ströngum viðvörunartón.
Ég svaraði: „Valtý les ég öðru hverju mér til sérstakrar undirholdn-
ingar. En ég hef aldrei haft hann fyrir pólitískan kompás. Ertu, vinur,