Tímarit Máls og menningar - 01.12.1952, Qupperneq 35

TIL AUSTURIIEIMS VIL ÉG IIALDA
241
vélin sér niður á ljósum glaðan ílugvöll fyrir utan Helsinkí. Þá höfðum
við flogið í 4 tíma og 50 mínútur.
Tveir Kínverjar úr kínverska sendiráðinu í Helsinki komu til móts
við okkur á flugvellinum og keyrðu okkur heim á hótel, auðvitað fyrsta
flokks vistarveru, og vísuðu okkur á matsölustað þaðan skammt í burtu.
Þar átum við undireins og við höfðum komið okkur fyrir á hótelinu.
Þá var finnska klukkan farin að ganga tólf.
Okkur var sagt, að flugvélin, sem við ættum að fara með frá
Helsinkí, legði af stað urn hádegisleytið daginn eftir. Við hugsuðum
því á þann veg til morgundagsins, að okkur myndi hlotnast svolítill tími
til að skoða borgina, sem er falleg og lneinlega um gengin. Ég hafði
auk þess áform um að verja nokkrum mínútum úr árdeginu til að heilsa
upp á Tummu Kukku og spyrja hana, hvort ástamál hennar og Kristó-
fers, sem voru að fara í hundana sumarið 1934, hefðu ekki aftur kom-
izt í samt lag. Það eru alltaf gleðitíðindi, þegar fólk fer að elskast aftur.
Og Jóhannes gerði hálft í hvoru ráð fyrir að líta inn til frægrar skáld-
konu, sem hann átti heimboð hjá.
V
Morguninn eftir, þriðjudaginn 23. september, risum við úr rekkju
um áttaleytið. En morgunstundirnar fóru í eitthvert dútl og dund á
hótelinu, svo að enginn tími varð aflögu til að skoða staðinn né að
ganga við hjá kunningjakonum okkar Jóhannesar.
Nokkru fyrir hádegi vorum við komin út á flugvöllinn og borðuðum
morgunmat á flugvallarhótelinu. Ennþá var þykkt loft, en þurrt í veðri.
Klukkan 20 mínútur yfir 12 rann vélin til flugs á leið til Moskva. Þetta
var fyrsta rússneska flugvélin, en ekki síðasta, sem flaug með okkur í
Kínaförinni.
„Hvernig eru rússnesku flugvélarnar?“ Þannig spyrja ýmsir. Þær,
sem við flugum með, eru nokkru minni en millilandaflugvélar okkar.
Bakborðsmegin eru tvær sætaraðir eins og í okkar vélum, en ein á
stjórnborðshlið. Mig minnir sætin vera samtals 18. Þær hafa tvo
hreyfla, og hávaðinn í þeim virtist mér lítið eitt ójafnari en í okkar og
titringurinn ívið meiri. Ég veit ekki, hvort það stafar af stærðarmun-
inum eða hreyflagerðinni. En maður hefur það á tilfinningunni, að
Tímarit Máls og menningar, 3. h. 1952 16