Tímarit Máls og menningar - 01.12.1952, Blaðsíða 99

ANNÁLL ERLENDRA TÍÐINDA
305
Þýzkaland á krossgötum
Fyrir sakir legu sinnar á meginlandi Evrópu, framleiðslumáttar síns í iðnaði
og samgönguæða, er Þýzkalandi bæði af náttúru og sögu búið mikið hlutverk í
álfunni, svo vel í friði sem stríði. Oldum saman var Þýzkaland vígvöllur, þar sem
stórveldi Evrópu útkljáðu deilumál sín. Um langa stund gerðu þýzkir smáfurstar
sér það að tekjulind að leigja þegna sína til hernaðar í þjónustu erlendra þjóð-
höfðingja. Þegar hinir handarísku nýlendumenn börðust með vopni í hönd fyrir
frelsi sínu og vörpuðu af sér oki Englands voru skæðustu andstæðingar þeirra í
ensku refsihersveitunum þýzkir sveitastrákar frá Hessen, gildir hermenn, grimmir
og miskunnarlausir, er hörðust í her með sömu vandvirkni og handlægni eins og
þeir væru að nostra við handiðn. Nú koma niðjar bandarísku frelsishetjanna til
Þýzkalands og þreifa fyrir sér um málaliðsmenn meðal niðja hessensku sveita-
strákanna. Bandaríkin hafa um sjö ára skeið róið að því öllum árum að gera Vest-
ur-Þýzkaland að víghreiðri og íbúa landsins að málaliði í krossferðinni í Austur-
veg. Á síðustu áttatíu árum hafa Þjóðverjar háð þrjár stórstyrjaldir. Þeim tókst
jafnan að firra því, að land þeirra yrði orustuvöllur. Það var ekki fyrr en í lok
liinnar síðari heimsstyrjaldar, að harizt var á þýzkri grund. Ef til þriðju heims-
styrjaldar kæmi mundi Þýzkalandi verða orustuvöllur frá þeirri stundu, er fyrsta
skoti yrði hleypt úr byssu.
Hinn 9. maí síðastl. var undirskrifaður í París sáttmáli um stofnun „Varnar-
bandalags Evrópu“. Þessir eru aðilar að varnarbandalaginu: Frakkland, Italía,
Belgía, Holland, Lúxemburg og Vestur-Þýzkaland. Sáttmálinn ásamt viðaukum
ýmsum var undirritaður af utanríkisráðherrum ofangreindra ríkja, en gengur ekki
í gildi fyrr en hann hefur verið samþykktur af lögþingum ríkjanna.
Samkvæmt sáttmála þessum skal stofna Evrópuher og er ráð fyrir gert, að í hon-
um verði 43 herfylki, af þeim skulu Frakkar eiga 14, en Vestur-Þýzkaland 12.
Þessi Evrópuher er þó síður en svo frjáls og fullvalda stofnun heldur lýtur hann
æðstu herstjóm Atlanzhafsbandalagsins, þ. e. Bandaríkjanna.
Þótt undarlegt megi virðast var það franskur maður, sem bar fyrstur fram opin-
berlega hugmyndina um stofnun Evrópuhers, Pleven. Hann var forsætisráðherra
Frakklands í októbermánuði 1950, er hann flutti franska þinginu þenna boðskap.
En það var opinbert leyndarmál, að Pleven hafði ekki tekið þetta upp hjá sjálfum
sér, heldur hafði Bandaríkjastjórn krafizt þess af honum. Málið var í þófi fram í
september 1951, er utanríkisráðherrar Bretlands, Frakklands og Bandaríkjanna
liöfðu með sér fund í Washington og samþykkt var að innlima Vestur-Þýzkaland
í þetta „varnarsamfélag Evrópu". Því fór fjarri, að auðvelt hafi verið að koma
þessu vamarbandalagi á laggirnar. England var óþjálast í taumi og neitaði með
öllu að gerast beinn aðili að varnarbandalaginu. Eftir langa mæðu tókst Banda-
ríkjastjórn um miðjan apríl 1952 að draga Bretland svo langt, að það gerði
samning við bandalagið þar sem tilskilin var gagnkvæm hemaðaraðstoð, ef ann-
arhvor aðilinn, Bretland eða bandalagið yrði fyrir vopnaðri árás. Bretland reyndi
Tímarit Máls og menningar, 3. h. 1952 20