Tímarit Máls og menningar - 01.03.1956, Side 36

GUÐMUNDUR BOÐVARSSON
Gömul grein um gamlan vin
(Fyrir nokkrum árum síðan var sú fyrirætlun á baugi hjá bókaforlagi einu hérlendis
að gefa út bók, er hefði að geyma umsögn þeirra, er í hana væru kvaddir að skrifa, um
látna feður þeirra. Sá, er átti að sjá um útgáfu þessarar bókar, sýndi mér mikla vinsemi,
er hann bauð mér þar rúm óskorað, ef ég vildi þekkjast.
Eg þáði boðið, og hafði þó ekki til stefnu þann tíma, sem ég vildi og mér hefði vert þótt,
— enda hafði ég ekki fyrr byrjað mína litlu grein, en um mig hrönnuðust spurningamar:
hvað á að segja? — hvað á ekki að segja? — í ágripi af lífssögu eins manns, hversu smátt
í sniðum sem það annars er, rekur það sí og æ upp kollinn, vandamálið um viðhorfið til
annarra. Eg sleppti því í greininni býsna mörgu, sem mér, ýmissa hluta vegna, hefði þó
þótt frásagnarvert, og eftir urðu, fyrir utan það sem lesa má í kirkjubókum, aðeins nokk-
ur minningaslitur mín sjálfs, ósamstæð og án tímaröðunar, aðeins lítill hluti þess sem í
hugann kom og langaði til að verða sagt, en verður aldrei sagt.
Svo fór um útkomu þessarar bókar barnanna um feðurna, að aðrir útgefendur urðu fyrri
til með samskonar safnrit — og þótti þá ófrumlegt að róa á hin sömu mið. — Fyrir meira
en ári síðan fékk ég grein mína loks aftur, og meður því að ég hafði ekki framtak til þess,
þá strax, að kasta henni á glæ, ætla ég að biðja Tímaritið að ljá henni rúm einhversstaðar
í horni. — Veit þó ekki hvort ég uppsker að launum þakklæti nokkurs manns fyrir vikið.
Má jafnvel vera, að einhverjir virði mér til óþarfa nýtni, aðrir til fordildar, — en það
verður þá að hafa það).
Faðir minn, Böðvar Jónsson, var
fæddur 17. des. 1870. Allan sinn
aldur átti hann heimilisfestu í sömu
sveit, Hvítársíðu í Borgarfirði. Hann
dó af slysförum við vinnu sína 14.
febrúar 1932.
Af öllum þeim vinum mínum og
samferðamönnum, sem eru dauðir
nú, er hann mér minnisstæðastur og
ástfólgnastur. Ber til þess að sjálf-
sögðu að nokkru sú tilfinning, sem
sonarást er kölluð, en ekki er það síð-
ur vegna þess, að þó leiðir okkar
skildi stundum um sinn, þá lágu þær
saman aftur, æ ofan í æ. Það er og
vegna þess, að hann var mér mestur
og beztur félagi frá mínu fyrsta til
síns síðasta, og þó ef til vill hvað helzt
26