Tímarit Máls og menningar - 01.03.1956, Qupperneq 39

GÖMUL GREIN UM GAMLAN VIN
koma með vestur, en ekki stóð hugur
hans til þeirrar farar, og mun hann
hafa talið sig svo bundinn Hvamms-
heimilinu að slíkt kæmi ekki til
greina, og auk þess munu sjálfs hans
einkamál hafa ráðið þar miklu um.
Árið 1900 giftist hann móður
minni, Kristínu Jónsdóttur frá Hauka-
gili. Ólst hún þar upp hjá þeim merku
og ágætu hjónum, Ingibjörgu Vídal-
ín og Sigurði söðlasmið, syni séra
Jóns Benediktssonar. Voru foreldrar
hennar vinnuhjú hjá þeim hjónum
lengi mjög, og dóu þar bæði.
Þetta sama ár byrjuðu foreldrar
mínir búskap á Kirkjubóli, sem þá
var kirkjujörð og lægst að fasteigna-
mati allra jarða í hreppnum. Var og
bústofninn lítill í fyrstu: sjö ær og tvö
eða þrjú hross, auk þeirra kúgilda sem
jörðinni fylgdu. En kúgildin gerðu
fátæklingum kleift að taka jörð til
ábúðar og fara að eiga með sig sjálfir.
Og hér bjuggu þau, einyrkjar löng-
um, og við lítinn auð að vísu, en enga
nauð, allan sinn búskap. Hér fædd-
umst við, drengirnir þeirra þrír. —
En haustið 1914, þegar pabbi var í
göngunum, gerði áhlaupaveður með
regni og stormi. Gamall torfbærinn
lak eins og hrip. Mamma mín blessuð
fór fáklædd framúr til þess að hlúa
að mér, yngsta harninu, og færa mig
undan lekanum. Uin morguninn hafði
hún tekið heiftuga taksótt og var dáin
viku seinna.
Vorið eftir brá faðir minn búi, en
hafði nokkru áður keypt jörðina og
seldi hana ekki, þó hann hætti þá bú-
skap. 1925 giftist hann aftur, ágætri
konu, Ingibjörgu Ólafsdóttur, og fóru
þau að búa á Kirkjubóli árið eftir.
Þar bjuggu þau þar til hann lézt, sem
áður segir, 14. febrúar 1932.
Það féll í okkar hlut, minnar góðu
stjúpu og minn, að bera hann til bæj-
ar, slasaðan til dauða, þennan gráa
febrúarmorgun. Hann hafði fallið á
vettvangi starfs síns, og það voru stór-
ir svitadropar á enni hans.
Það var mjög dapur dagur.
Ein af fyrstu minningum mínum
og ef til vill sú, sem er mér einna ljós-
ust, er frá dimmu skammdegiskvöldi
í gömlu baðstofunni, þar sem ég fædd-
ist og ólst upp. Gest hafði borið að
garði í ljósaskiptunum um kvöldið.
Hafði sá meðferðis bókaböggul, vaf-
inn í dagblað og krossbundinn. Gest-
urinn, sem böggulinn flutti, var ný-
kominn úr Reykjavík og hafði verið
beðinn fyrir hann þar. Var böggull-
inn til stúlkubarns á bæ einum
skammt fyrir utan okkur og sendur
því af móður þess. — Gesturinn hafði
kaffidvöl og jiurfti pabbi auðvitað
maigs að spyrja, svo hnýsinn sem
hann var í fréttir og nýjungar. —
Komstu ekki með eitthvað af nýjum
bókum handa manni að lesa, spurði
pabbi. Nei, svo var ekki. Síðan fór
gesturinn. Og pabbi fór í fjósið og
lauk gegningum.'
29