Tímarit Máls og menningar - 01.03.1956, Qupperneq 62

THOMAS MANN
Harmkvælasonurinn
EFTIR ódæðisverkin í Sikemborg
tók Jakob sig upp og fór til Betel
og þaðan sem leið liggur til Kirjat
Arba og húss fsaks. í lest Jakobs voru
þá tvær konur þungaðar: tvær sem
ber við himin í dagsbirtu viðburð-
anna, en af því fara engar sögur, hvort
einhver ambáttin hafi kannski ólétt
verið í binu ótínda stóði þýjanna.
Dína var þunguð, þetta brotabarn,
ólétt eftir Sikem, óþokkann; grimm
örlög grúfðu yfir þunga hennar og því
reið hún hulin motri. Og Rakel var
þunguð.
Hvílík gleði! — Ó, stillið fögnuð
yðar, minnizt og þagnið! Rakel dó.
Slíkur var guðs vilji. Hið Ijúfa hvinn,
hún sem hafði fagnað Jakob hjá
brunninum forðum, gengið fram úr
sauðahjörð Labans og horft á hann
bernsk og upplitsdjörf, hún tók létta-
sóttina á leiðinni og dó af barnsför-
um, því að í fyrra skiptið hafði það
nærri riðið henni að fullu. Nú flaug
önd hennar brott og Rakel dó. Harm-
leikur Rakelar, hinnar sönnu og ljúf-
ustu, það er harmleikur þess hugrekk-
is, sem fær ekki goldin sín laun.
Mann brestur nærri kjark til þess
að samþjást Jakob í kvöl hans, nú er
ástvinan var horfin honum og gefin
að fórn syni hans, hinum tólfta, —
maður fær vart skilið þetta reiðarslag
er svipti hann nálega ráði og rænu og
lægði hið milda stolt í skapi hans.
Þegar hann sá hana skilja við gat
hann ekki að sér gert að hrópa:
„Drottinn. hvað ertu að gera?“ Hann
mátti með sanni hrópa. En eitt var
háskalegast og vekur oss kvíða um
það, sem koma skal: Rakel hafði
hann misst, en því fór samt fjarri, að
hann léti svipta sig sinni náðargjöf,
sinni fullvalda ofurást er hann bar til
hennar. Því fór víðs fjarri, að hann
legði ást sína í þessa gröf, sem tekin
hafði verið í flýti við veginn. Hitt var
öllu heldur, að hann vildi sanna þeim
Herra, er öllu ræður, að með grimmd-
inni flyti hann ekki langt, og því lagði
hann ást sína barmafulla af þrjózku
á frumgetinn son Rakelar. hinn óð-
52