Tímarit Máls og menningar - 01.03.1956, Qupperneq 64

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
augum ógreinilega, sæi mynd hennar
svo sem hún hafði birzt honum endur
fyrir löngu og greypt var í minni hans
og tímans tönn hafði ekki unnið á í
aðaldráttum: hin blíða nótt augnanna
var þar sem fyrr, nærsýn augun kipr-
uðust oft dálítið saman, nasirnar í
þykkara lagi, línur munnvikanna, hið
hógláta bros, hinn sérstæði svipur í
samhvíld varanna, sem sonurinn, eft-
irlætið hans, hafði erft af móður
sinni, en þó sérstaklega hið kankvísa,
blíða og hugrakka þel, sem barni
Labans var áskapað, þetta yfirbragð
hreinlyndis og lífsfýsi. Þannig hafði
hún virzt honum við fyrstu sýn hjá
brunninum, er hjarta hans gekk allt
úr skorðum, og með þessu sama yfir-
bragði hafði hún sterk og hýr gengið
á fund hans, er hann reisti tjöld sín
hjá Sikemborg, og sagt honum, að
hún ætti sín von.
„Guð bæti við mig einum syni“ —
þetta var merking þess nafns, er Rakel
hafði gefið syni sínum frumgetnum,
er hún lá að dauða komin í blóðbönd-
unum. Og nú þegar hún bjóst við að
fjölga mundi hjá sér, var hún ekkert
hrædd, heldur alls hugar fegin og fús
til að þola allt, sem hún hafði þá mátt
þola, fyrir sakir frjósemdar sinnar og
kvendóms. í þessu efni naut hún glað-
sinnis síns, en henni kom að auk í
góðar þarfir hin furðulega gleymska
sem konum er gefin og í blóð borin;
því að mörg er sú konan, sem svarið
hefur í fæðingarhríðunum þess dýran
eið að kenna aldrei karlmanns framar
og lifa ekki þær þrautir aftur — og
er þó áður en árið er liðið komin
langt á leið, því að sá sársauki gleym-
ist kyninu með sérstökum hætti. En
Jakob hafði ekki gleymt vítiskvölum
þeirra stunda og hann óaði við þeirri
tilhugsun að líkami Rakelar, sem leg-
ið hafði í tröð í níu ár, skyldi nú brot-
inn til að bera ávöxt á nýjan leik. Að
vísu var honum mikil gleði að kven-
heiðri hennar og anda hans þótti sú
hugmynd girnilegt viðfangsefni, að
synir hans yrðu jafnmargir musterum
dýrahringsins. Og þó var sem honum
fyndist það nokkurt rask, að yngsti
sonurinn, eftirlætisgoðið sjálft, yrði
að víkja úr sessi fyrir öðrum enn
yngri; því að yngsta syninum sómir
jafnan eftirlætið bezt, og það var ekki
trútt um að eitthvað sem skylt var af-
brýðisemi vegna Jósefs, hins töfrandi
sveins, læsti sig um föðurlega eftir-
væntingu hans — það setti í stuttu
máli að honum óhugnanlegan grun
um, að lítil gæfa mundi af því hljót-
ast, er skaut Rakelar opnaðist aftur.
Það var í Kislev, á þeim tíma árs,
er enn gekk á með vetrarrigningum,
að hún sagði honum frá högum sín-
um: enn var langt í land, að örlög
Dínu, stelpubj álfans, yrðu ráðin.
Hann vafði hina sælu konu í ástúðlegt
tillæti og umhyggju, fól höfuð í hönd-
um sér af harmi, þegar hún seldi upp,
og kallaði nafn guðs hárri raustu, er
honum varð litið á hana og sá, hve
54