Tímarit Máls og menningar - 01.03.1956, Síða 66

TIMARIT MALS OC MENNINGAR
þrælar leiddu undir henni, og var hót-
að húðláti ef skepnan hrasaði eða
steytti fót við steini. Síðan var lagt af
stað með hjarðirnar. Förinni var heit-
ið til Hebron og þangað skyldi mestur
hluti ættflokksins halda. En sjálfum
sér, kvenfólkinu og nokkrum fylgdar-
mönnum ætlaði Jakob áningarstað
um stundarsakir á þeim stað, er heitir
á Betel, en helgi hans mundi vernda
hann gegn ofsóknum og árásum; á
þessum stað vildi hann leita sál sinni
hvíldar og hugleiða þá nótt, er hann
hóf upp höfuð sitt og dreymdi draum-
inn um stiga himinsins. En þarna
gerði Jakob glappaskot. Hann var
haldinn tveim ástríðum: Guði og
Rakelu. Nú rákust þær á, og meðan
hann gaf sig hinni andlegu ástríðu á
vald, hlóð hann glóðum elds að hinni
jarðnesku. Iiann hefði getað stefnt
sem leið liggur til Kirjat Arba og
komizt þangað á fjórum dögum eða
fimm ef farið var greitt; ef Rakel
hefði andazt þar mundi dauða hennar
ekki hafa borið að höndum í slíku
ráðaleysi og vesöld við veginn. En
honum dvaldist með Rakel í allmarga
daga á stað þeim er heitir Lús í Betel,
á hæð þeirri hafði hann forðum sofið
í eymd sinni og dreymt stóra drauma.
En í hættum og svaðilförum var hann
hann einnig nú í skapi til þess að
hreykja sér hátt og krefjast mikils.
Hörgurinn var með sömu ummerkj-
um og áður, hinn dökkleiti stjörnu-
steinn í miðið. Jakob sýndi sifjaliði
sínu steininn og benti á staðinn, þai
sem hann hafði sofið og borið hafði
fyrir hann stórmikla sýn. Steinninn,
sem hann hafði lagt undir höfuð sitt,
var þar nú ekki lengur, og þótti Ja-
kobi það miður. Hann reisti annan
stein og hellti olíu yfir, var þessa daga
alla hlaðinn önnum við embættislega
þjónustu, brennifórnir og dreypi-
fórnir, og fór að öllu með gjörhygli.
Hann var ráðinn í að búa þennan stað
virðulega og haglega til guðsþjón-
ustu, því að þetta væri staður, sem
tigna bæri í nútíðinni, og helgi hans
meiri en ætla mætti af lenzku hér um
slóðir, þótt hér væri á forn átrúnað-
ur. Hér skyldi því ekki einasta gera
altari úr leir til brennifórna guðinum
Ja, heldur skyldi klöppin er gnæfði
upp úr hæðinni, gerð að drottins
borði með þrep til uppgöngu og slétt-
an flöt, fórnarskál í miðju ásamt
fægðri frárennslisrauf. Mikið erfiði
var í þetta lagt, Jakob hafði forsögn
um öll verk og gerðust þau ærið tíma-
frek. Sifjalið hans horfði á hann og
hlýddi boðum hans. En frá smábæn-
um Lús komu einnig margir fyrir for-
vitni sakir, svo fjölmennt var á pláss-
inu fyrir framan altarið. Sumir lágu á
ineltunni, aðrir sátu á hækjum sér,
horfðu hugsandi á aðgerðir þessa um-
ferðaguðsmanns og fríprests eða
ræddust við í hálfum hljóðum. Ekki
sáu þeir neitt nýstárlegt í háttum
hans, þó máttu þeir merkja þá ætlan í
fari hins virðulega útlendings, að
56