Tímarit Máls og menningar - 01.03.1956, Side 83

STJÖRNUR HIMINSINS
syngja, — ekki kveða, nú syngur
hann og syngur.
Það er ekki einleikið þetta, seni
sækir í munninn á honum, með
lirygluhósta, en hann sinnir því engu.
Þetta blessað tár.
Nú er hann eins og jólatré.
Stjarna á hverjum fingri. Og hann
gapir upp í himininn.
Froðan frýs í skegginu.
Aldrei hafði hann skilið drottin
allsherjar, ef ekki nú. Svona lék hann
sér að því að klína stjörnunum út um
allt, — og sumar missti hann í haus-
inn á Brynka gamla, en sá svo af vizku
sinni, að þar máttu þær ekki koma
niður, fyrst þeir voru báðir að
skemmta sér, — og lét þær svo hvergi
koma niður.
Og gamall maður hlær og frussar,
og honum verður undarlega ómótt.
Kindur mega fá aukatuggu á jóla-
nótt.
Gamall maður fer út í kofa og ber
hvert knippið af öðru út úr kumli og
fyllir jötuna.
Og tólf munnar geta bætt við sig
einni gjöf.
Þá fær dorri sýnu mest, hann er
stúkaður af innst við heyið. Vanalega
er hann bundinn, en getur líka langað
til að liðka sig. Og gamall maður leys-
ir hrútinn, þótt hann launi það
kannski með því að brjóta spilverkið.
Ósköp getur hey verið þungt og
erfitt að rogast með það úr lágu kumli
á garða.
Og maður lætur ekki hlerann fyr-
ir.
Og maður lokar ekki kofanum.
Þetta er svo björt og fögur nótt, —
og kindur mega líka líta út, ef þær
langar til.
Skaparinn hefur ekki enn þreytzt ó
sínum hnattleik, og norðurljós halda
ekki kyrru fyrir.
Gamall maður þarf að fara að hvíl-
ast.
Bráðum ætla þeir að fara að selja
hans land, selja Ljósavelli.
En þeir eiga ekki Ljósavelli og eiga
ekkert með að selja þá, þótt þeir kalli
þá Brynkakot eða jafnvel Vitlausa-
brynkakot.
Þeir eru jafnófrjálsir gerða sinna
fyrir því.
Og gamall maður staulast inn í
lága stofu.
Hér varð ævi hans öll, — já,
kannski einmitt hér, þótt hann fyndi
það ekki fyrr en hann var kominn
heim á leið, þegar enginn beið.
Glært eitur í grænni flösku.
Eitur gerir hvorki til né frá, úr því
sem komið var.
Þó er hægt að súpa á.
Blekkingin nær aldrei nema að
vissu marki.
Lítil dýr skjótast burt af gólfinu.
Kannski hefur ilmurinn dregið þau
að sér. Lítil dýr þurfa líka stundum
að seðja ennþá minni munna. —
Eignast eitthvað til að stinga upp í
lítinn munn.
73