Tímarit Máls og menningar


Tímarit Máls og menningar - 01.07.1957, Blaðsíða 25

Tímarit Máls og menningar - 01.07.1957, Blaðsíða 25
EUGENE O’NEILL hann enga ástæðu til að skipta um hlutverk svo árum skipti, enda var hann þá orðinn svo gjörsamlega samgróinn gervinu, að það var vandkvæðum bundið að greina hann og greifann að. Síðar sannfærðist hann um að hafa valið ranga leið. Hann fann, að fégræðgi hafði ekki aðeins blindað dómgreind hans, held- ur var hann líka búinn að sitja sig úr færi að komast í röð snjöllustu Shakespeare- leikara samtímans, en það mun honum hafa þótt sárast, og sonur hans minnist þess að hann var fullur eftirsjár og trega. „Þetta varð til þess, að ég ákvað að láta aldrei fara fyrir mér eins og honum, föður mínum. Ég var ráðinn í því að láta aldrei veraldarauð og gengi hafa saurgandi áhrif á list mína.“ Svörnustu óvinir hans hafa jafnvel orðið að viðurkenna, að hann hafi aldrei látið bil- bug á sér finna í þeim efnum. Um menntaferil Eugenes O’ Neill er það að segja, að hann var fyrst settur í kaþólsk- an heimavistarskóla við Hudsonfljót, síðar í De la Salle-stofnunina, frægan herskóla í New York. Árið 1902 settist hann aftur á skólabekk í Bells-akademíunni, sem í þann mund var einn helzti unglingaskólinn í Nýja Englandi. Er hann var brautskráður þaðan 1906 fór hann beina leið til Prince- ton háskólans. Fyrsta skólamisseri O’ Neills þar komust margar furðulegar. sögur á loft um óreglu hans og ölæði. Eftir því sem þessar sögur herma, á hann að hafa verið rekinn úr skóla fyrir að hafa brotið rúðu með bjórflösku í húsi Wood- rows Wilsons, þáverandi rektors háskólans. En sannleikurinn er hvorki eins skáldlegur né skemmtilegur. Rúða var að vísu brotin, en ekki í húsi rektorsins heldur í húsi stöðvarstjórans í Princeton, og vopnið, sem Eugene notaði var ekki bjórflaska heldur múrsteinn, sem hann ætlaði að kasta í grimman, geltandi rakka, er gætti húss stöðvarstjórans. Þótt 0’ Neill væri að vísu fús til að viðurkenna, að hann liafi um nokkurra ára skeið verið lítill hófsmaður á áfenga drykki, þá fannst honum samt, að óregla hans og óhóf hafi löngum verið orð- um aukin, eins og reyndar oft vill verða. „Ég hafði miklar mætur á Wilson, og mér hefði þess vegna aldrei dottið í hug að gera slíkt og annað eins, jafnvel þó ég hefði verið búinn að drekka frá mér alla skyn- semi og skynjun.“ Sökum skemmdarverka á húsi stöðvar- stjórans, óreglu og stopullar tímasóknar, þar eð háskólakennurum er heimilt að hafa hliðsjón af tímasókn nemenda við einkunna- gjöf, var Eugene að lokum felldur í öllum námsgreinum og vísað burt úr skóla. Brott- rcksturinn var honum fremur fagnaðarefni en hitt, því að í rauninni var hann ákaflega lítið gefinn fyrir þurrt og leiðinlegt lang- skólanám. Frá Princeton fór hann til New York, þar sem hann fyrir atbeina foreldra sinna fékk einkaritarastöðu hjá fyrirtæki, sem faðir hans átti hluta í. Þann tíma, sem Eugene vann þar, stundaði hann samkvæmislíf borg- arinnar af meira kappi og áhuga en vinn- una, þótt hann vanrækti hana ekki bein- línis. Ásamt bróður sínum, James, sem var 10 árum eldri og þar af leiðandi verald- arvanari og fleiri bnútum kunnugur á Man- hattan, kynntist Eugene næturlífi heims- borgarinnar í öllum sínum margbreytileik og ólíku myndum allt frá Broadway til Bo- wery. Þeir bræður voru ekki heldur sjaldséðir gestir í helztu leikhúsum á Broadway, enda fengu þeir víðast hvar ókeypis aðgang. Þótt 0’ Neill hefði ekki enn hugboð um, að hann ætti eftir að gera leikritun að ævistarfi, naut liann samt fyllilega þeirra stunda, sem hann sat á leikhúsbekk. Skáldsögur og ævintýri Dumas og Victors Ifugos, sem Eugene hafði lesið sér til af- þreyingar í unglingaskóla, höfðu fyllt huga 103
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116

x

Tímarit Máls og menningar

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tímarit Máls og menningar
https://timarit.is/publication/1109

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.