Tímarit Máls og menningar - 01.07.1957, Blaðsíða 95

NOKKUR BROT ÚR ÓBUNDNU MÁLI
„Kommúnistar, sem voru einangr-
aðir og dreifðir um öll lönd og
skorti vitund um sameiginlega stefnu
sína, komust að því í Augsburger
Zeitung,* að þeir væru í raun og
veru til, við það tækifæri fengu þeir
að vita sitt rétta nafn, sem ófá þess-
ara fátæku tökubarna hins gamla
þjóðfélags voru með öllu grunlaus
um. í Augsburger Zeitung fengu
þessir tvístruðu söfnuðir kommún-
ista sannar skýrslur um viðstöðu-
lausa þróun málstaðar þeirra; sér til
mikillar undrunar komust þeir að
raun um, að því fór fjarri, að þeir
væru smávaxið og pasturslítið sam-
félag, heldur máttugastir allra
flokka, að dagur þeirra væri raunar
enn ekki runninn, en að róleg bið
væri engin tímatöf mönnum, sem
áttu framtíðina alla fyrir sér. Það
var með miklum kvíða og áhyggju,
að ég gerði þá játningu, að komm-
únistanna væri framtíðin, og þar tal-
aði ég sannarlega ekki mér um hug.
Með skelfingu og hrolli hugsa ég til
þeirra tíma, er þessir skuggalegu
myndabrjótar komast til valda. Með
sigghörðum höndum munu þeir
brjóta án allrar miskunnar allar
marmarastyttur fegurðarinnar, sem
hjarta mínu eru svo dýrmætar. Þeir
munu tæta í sundur barnagull og
víravirki, sem hið listræna hugarflug
hefur gert sér til yndis og skáldinu
* Heine skrifaði um kommúnismann í
þetta blað á árunum 1840—1845.
eru svo kær. Lárviðarrunna mína
munu þeir höggva og setja þar niður
kartöflur. Liljurnar, sem hvorki
unnu né spunnu, en voru eins dásam-
lega klæddar og Salómó í allri sinni
dýrð, þær verða þá rifnar upp úr
þjóðfélaginu með rótum, nema þær
þá vilji gjöra svo vel og setjast við
rokkinn; rósirnar, þessar iðjulausu
brúðir næturgalanna, munu hreppa
sömu örlög. Næturgalarnir, þessir
gagnslausu söngvarar, verða hraktir
á brott og ó! „Ljóðabókin“ mín
verður fengin í hendur kryddvöru-
salanum og hann mun gera úr henni
kramarhús, sem hann hellir í kaffi
og neftóbaki handa gömlum konum
framtíðarinnar. Æ, ég sé þetta allt
fyrir, og ég verð sleginn ólýsanlegum
harmi, þegar ég hugsa til þess dauð-
daga, sem hin sigursæla öreigastétt
mun búa ljóðum mínum, er hníga
munu í gröfina ásamt allri hinni
gömlu rómantísku veröld. Og þó játa
ég það hreinskilnislega, að þessi
sami kommúnismi, sem er svo fjand-
samlegur öllum mínum hagsmunum
og tilhneigingum, orkar með ein-
hverjum töfrum á sál mína, svo að
ég má ekki undan þeim komast. Tvær
raddir í brjósti mínu mæla máli
hans, tvær raddir, sem ekki verða
kæfðar, eru kannski ekkert annað en
djöfulsins freistingar •— en hversu
sem því er varið, ég er á valdi þess-
ara radda, og enginn töframáttur
fær fengið þær til að þagna.
173