Tímarit Máls og menningar - 01.07.1957, Síða 38

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
abbie (Strýkur honum um háriS): Þú ert
drengurinn minn — er það ekki?
eben; Ég fór hlaupandi af stað heim. Ég
fór yfir akrana og í gegnum skóginn. Ég
hélt, þú hefðir tíma til að flýja — með
mér — og ...
abbie: Ég verð að taka út refsingu mína —
afplána fyrir syndir mínar.
eben : Þá vil ég lfka gera það með þér.
abbie: Þú gerðir ekkert.
eben: Ég kom því inn hjá þér. Ég óskaði
þess, að hann væri dauður! Ég sama sem
hvatti þig til þess!
abbie: Nei. Það var bara ég ein!
eben: Ég er jafnsekur þér! Hann var laus-
lætisbarn okkar.
abbie: Ég iðrast ekki þess lauslætis! Ég
ætla mér ekki að biðja guð að fyrirgefa
mér það!
eben: Ekki ég heldur — en það leiddi til
hins — og þú framdir morðið mín vegna
— og það er líka mitt verk — það segi ég
fógetanum — og ef þú neitar því, þá segi
ég honum, að við höfum undirbúið það í
sameiningu — og þeir munu allir trúa
mér, af því að þá grunar allt, sem við
höfum gert, og þeim mun þykja það bæði
sennilegt og satt. Og það er satt — innst
inni. Ég hjálpaði þér einhvem veginn.
abbie: Nei. Ég vil ekki, að þú líðir fyrir það.
eben: Ég verð að afplána fyrir mína sök í
því! Og ég mundi líða meira, ef ég færi
frá þér, héldi vestur og væri að hugsa um
þig dag og nótt, gengi frjáls á meðan þú
sætir inni — eða ef ég væri einn á lífi
eftir að þú værir dáin. Ég vil, að eitt gangi
yfir okkur bæði, Abbie — fangelsi, dauði,
helvíti eða hvað, sem að höndum ber!
Ef ég stend við hlið þér, verð ég að
minnsta kosti ekki einmana.
abbie: Eben! Ég vil ekki, að þú gerir það.
Ég get það ekki.
eben : Þú færð erigu að ráða um það. Ég hef
betur í þetta skipti!
abbie : Þú hefur ekki betur — svo lengi sem
ég hef þig.
eben : Hlustaðu! Þeir eru komnir að sækja
okkur!
abbie: Nei, það er hann. Gefðu honum ekki
færi á þér, Eben. Segðu ekkert — hvað
svo sem hann segir. Og ég geri það ekki
heldur.
cabot: Þið eruð, dúfurnar mínar, allra lag-
leguslu morðingjar! Það ætti að hengja
ykkur bæði á sama gálga og láta ykkur
dingla í golunni og rotna — sem viðvörun
til gamalla heimskingja eins og mín að
þola einveru sína og ungra heimskingja
eins og ykkar að hafa hemil á losta sín-
um. Ég gat ekki unnið í dag. Ég hafði
enga ánægju af því. Mér er skítsama um
jörðina! Ég er að fara héðan burt! Ég er
búinn að sleppa kúnum og hinum skepn-
unum! Ég rak þær út í skóg, þar sem þær
geta verið frjálsar! Með því að gefa þeim
frelsi, gef ég sjálfum mér frelsi! Ég fer
héðan burt í dag! Ég ætla að kveikja’í
húsinu og hlöðunni og horfa á þau
brenna, og ég lofa mömmu þinni að ganga
aftur í öskunni, og ég ætla að skila ökr-
unum aftur í hendur guðs, svo engin
mannshönd snerti þá framar! Svo fer ég
til Kalifomíu — til að hitta Símon og
Pétur — sem eru svo sannarlega synir
mínir, þótt þeir séu guðsvolaðir bjánar —
og við feðgamir munum finna gullnámur
Salómons í sameiningu! Hæ! Hvemig
var lagið, sem þeir sungu? „Ó, Kali-
fomía!“ (Hann syngur þaS. Hann leggst
á hnén hjá fjölinni, þar sem peningarnir
voru geymdir) Og svo sigli ég þangað á
því glæsilegasta skipi, sem völ er á! Ég á
peningana til þess! Það var leitt, að þú
skyldir ekki vita hvar þeir vom faldir svo
þú gætir stolið ... (Hann er búinn aS
losa fjölina. Hann þreifar eftir peningun-
um) Svo — þú stalst þeim!
eben : Ég stal þeim vegna Símonar og Péturs
116