Tímarit Máls og menningar


Tímarit Máls og menningar - 01.07.1957, Blaðsíða 36

Tímarit Máls og menningar - 01.07.1957, Blaðsíða 36
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR unura, eins og Grikkjunum gömlu þótti ekki minna um vert. Við finnum sannarlega til meff Laviníu og Orin, en sálir þeirra skírast ekki nægilega í eldskírn þjáninganna til þess að ljá þeim þann mikilúðlega og stolta hetjusvip, sem Ijámar af ásjónum þeirra, er orðið hafa að sætta sig við skelfileg örlög. Þótt O’Neill verðskuldi að vísu mikið lof fyrir Elektru, þá er samt ógjörlegt að skipa þeim leik í flokk með þeim verkum, sem Grikkir kalla tragedíur en við Islendingar harmleiki. Þótt Elektra beri þess ótvíræð merki, að höfundur hafi fengið talsvert að láni bæði hjá Aiskylos og Freud, þá her leikritið í skugga álmtrjánna aftur á móti vitni um meira sjálfstæði í hugsun, frumleika í efnis- vali, traustari tök og þroskaðri skilning á viðfangsefninu. í skugga álmtrjánna kynn- umst við gömlum, kredduföstum púritana, Ephraim Cabot, sem býr á hrjóstugri jörð í Nýja Englandi með sonum sínum þremur einum saman, því að bæði fyrri og seinni kona hans eru dánar, þegar þessi sjónleikur hefst. Þegar elztu synirnir frétta, að faðir þeirra hefur kvongazt í þriðja sinn, afsala þeir sér tilkalli til jarðarinnar fyrir nokkur hundruð dollara, sem Eben, yngsti sonurinn, grefur einhvers staðar upp og greiðir þeim. Að svo búnu fara þeir í gullleit vestur til Kali- fomíu og koma þeir ekki meir við sögu. Óðar og Cabot gamli kemur heim með Abbie, brúði sína, sem er nokkmm áratug- um yngri en hann, hefst togstreita á milli hennar annars vegar og Ebens hins vegar, því hvort um sig hefur eignað sér jörðina í illkynjaðri síngirni sinni eftir daga Eph- rains Cabots. Eben þykist sannfærður um, að þessi unga stjúpa sín hafi í hyggju að ræna sig jörðinni, sem hann vildi vitaskuld fá óskerta. Af ráðnum hug gerist stjúpan ástmey stjúpsonar síns til þess að dreifa hugsunum hans og ná yfirhöndinni. Hún lætur ekki heldur þar við sitja, því að hún fær líka mann sinn til að skrifa undir skjal, þar sem hann ánafnar jörðina syni hennar og Ebens, sem gamli maðurinn hyggur vera skilgetinn son sinn. Vopnin snúast að vísu í hendi Abbie, en í stað þess að rekja efnið lengra, birtist hér á eftir lokaatriðið, þar sem feðgarnir og Abbie eig- ast við: cabot: Hvert þó í heitasta! Ég hef ekki sofið svo langt fram eftir í fimmtíu ár, Abbie. Engu líkara en að sólin sé alveg komin upp. Það hlýtur að vera dansinum og brennivíninu að kenna. Ég hlýt að vera orðinn gamall. Vonandi er Eben far- inn að vinna. Þú hefðir mátt gera svo lítið að vekja mig, Abbie. Nú — hvar er hún? Ætli hún sé ekki að taka til matinn. (Hann gengur aS vöggunni) Góðan dag- inn, sonur sæll. Hann er ljómandi lagleg- ur! En hvað hann sefur vært. Hann grenj- ar ekki alla nóttina eins og önnur börn (Hann fer fram í eldhús og finnur Abbie þar) Svo þama ertu. Ertu búin að elda nokkurn mat? abbie: Nei. cabot: Líður þér illa? abbie: Nei. cabot (Hann klappar henni á öxlina. ÞaS fer hrollur um hana): Þú hefðir bezt af því að leggjast fyrir stundarkorn. Sonur þinn þarfnast þín bráðum. Hann hlýtur að hafa feiknalyst þegar hann vaknar eft- ir svona væran svefn. abbie: Ilann vaknar aldrei aftur. cabot: Hann er eins og pabbinn. Ég hef ekki sofið svo lengi í ... abbie: Hann er dauður. cabot: Ha? abbie: Ég drap hann. cabot: Ertu drukkin ... eða brjáluð! abbie: Víst drap ég hann. Ég kæfði hann. Farðu upp og gáðu að því sjálfur, ef þú trúir mér ekki! 114
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116

x

Tímarit Máls og menningar

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tímarit Máls og menningar
https://timarit.is/publication/1109

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.