Tímarit Máls og menningar - 01.07.1957, Qupperneq 91

NOKKUR BROT ÚR ÓBUNDNU MÁLI
og í brjósti mínu býr veturinn, og
faldar hvítu um höfuð mér, og vetr-
arþokan blindar augu mín. Undir
veðurbörnum leiðum liggja vinir
mínir, ég einn er orðinn eftir eins og
stakt strá, sem sláttumanninum hef-
ur séðst yfir, ný kynslóð er vaxin úr
grasi, með nýjar óskir og nýjar
hugsanir, fullur undrunar heyri ég
ný nöfn og ný ljóð, hin gömlu nöfn
eru husluð gleymsku, og sjálfur er
ég huslaður, ef til vill af fáum virtur,
hæddur af mörgum og elskaður af
engum. Og þeir koma til mín hlaup-
andi æskurjóðir strákarnir og leggja
hina gömlu hörpu í titrandi hönd
mína og segja hlæjandi: „Nú hef-
urðu legið nógu lengi í leti og þögn,
gamli gráskeggur, syngdu nú aftur
fyrir okkur ljóðin um æskudrauma
þína!“
Og ég gríp í hörpuna, og aftur
vaknar gömul gleði og gömul sorg,
þokunni léttir, aftur spretta tár úr
dauðum augum mínum, aftur vorar
í brjósti mínu, Ijúfir angurværir tón-
ar titra í strengjum hörpunnar, og
ég sé aftur fljótið bláa og marmara-
hallirnar og hin fögru andlit kvenn-
anna og stúlknanna — og syng ljóð
um blómin í Brenta.
Það verður mitt síðasta ljóð,
stjörnurnar munu horfa á mig eins
og þær gerðu á nóttum æsku minnar,
ástfanginn máninn kyssir aftur kinn-
ar mínar geislum sínum, úr fjarska
heyrast ómar frá kórum dáinna næt-
urgala, svefnþrota loka ég augum
mínum, sál mín hljóðnar eins og tón-
ar hörpu minnar —- þau ilma blómin
í Brenta.
Meiður einn mun skyggja yfir leg-
stein minn. Ég hefði kosið mér
pálmatré, en það þrífst ekki hér
nyrðra. Sennilega verður það lindi-
tré, og þarna munu elskendurnir
sitja á sumarkvöldum og unnast.
Þrösturinn er þagnaður og hlustar í
laufinu, og það þýtur hóglátlega í
einu linditrénu mínu yfir höfðum
elskendanna, sem eru svo sæl, að þau
hafa ekki einu sinni tíma til að lesa
það, sem skrifað stendur á hvítum
legsteininum. En síðar, þegar piltur-
inn hefur misst stúlkuna sína, þá
kemur hann aftur til gamla linditrés-
ins og stynur og grætur og horfir
lengi og oft á legsteininn, og les þar
þessa áletrun: — Hann elskaði blóm-
in í Brenta.“
Das Buch Le Grand, 1827.
„En hvað Þjóðverja áhrærir, þá
þarfnast þeir hvorki frelsis né jafn-
réttis. Þeir eru djúphyggjuþjóð, hug-
myndasmiðir, fyrirhyggjumenn og
eftirhyggjumenn, draumfarar, sem
lifa eingöngu í fortíðinni eða fram-
tíðinni og eiga sér enga nútíð. Eng-
lendingar og Frakkar eiga sér nútíð,
með þeim á hver dagur sína baráttu
og gagnbaráttu og sína sögu. Þjóð-
verjar eiga sér ekkert til þess að
berjast fyrir, og þegar þá tók að
169