Tímarit Máls og menningar - 01.12.1957, Qupperneq 20

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
4
margbreytileik lífsins, um hið al-
menna og sameiginlega í hinu sér-
stæða og einstaka, — trúnaðinn viS
forna arfleifð — og opin og skyggn
feginsaugu á vaxtarbrodda nýs Iífs.
Ég skal nú senn láta máli mínu lok-
ið, en langar til að drepa á eitt atriði
enn. Fræðarar rita að jafnaði bækur
eða eignast lærisveina, sem boða
kenningar þeirra, nema hvorttveggja
sé. Jakob Bénediktsson hefur ritað
margar bækur, og hann hefur líka
eignazt marga lærisveina, enda þótt
hann stundi ekki opinber kennslu-
störf.
Fjöldi manna, eldri sein yngri, leit-
ar til lians um aðstoð, ráð og leið-
beiningar. Oteljandi símtöl, heim-
sóknir og spurningar. Og Jakob er
allra manna greiðviknastur og hjálp-
samastur í slíkum sökum. Og hjálp
hans er sjaldnast af því hinu ódýra
taginu. Hún er ekki í því einu fólgin
að buna úr sér öllum fróðleik um
það, sem að var spurt, — eða lætur
sér nægja að vísa stuttlega til heim-
ilda, sem spyrjandi geti lesið. Heldur
er hún leiðbeining, hvatning og
fræðsla, allt í senn, — eins konar
læknishjálp, sem gerir viðkomanda
traustari í átökum og öruggari til
áræðis. Og þá er ég illa svikinn, ef
þeir skijita ekki tugum og hundruð-
um, sem minnast kennslu Jakobs
Benediktssonar með þakklæti og
virðingu.
Ég þykist vita, að starfsbróður
mínum og húsbónda þyki nú nóg um
hrósið, og skal nú linna. En vel má
það vera honum til huggunar, að ég
er enginn „Þórarinn loftunga“ og
heldur gagnrýninn á þessa veröld,
enda þótt ég trúi á manninn.
Svo hefur meistari Jakob einhvern
tíma sagt, að í latínu-máli stúdenta
hafi vínstaupin heitið svo: 1. aperi-
ens, 2. seqvens, 3. excitans, 4. hilarius,
5. gaudens, 6. nolens-volens og 7.
claudens. Ég vil nú biðja áheyrendur
að rísa úr sætum og lyfla glösum. Og
tölvitringa þá, sem hér eru inni, verð
ég að biðja velvirðingar á því, þótt
ég hruggi ögn við þeirri ágætu „ars
mathematica“ og rugli stauparöðinni.
Því „Vakri-Skjóni liann skal heita
. ..“ Og það staup, sem við tæmum
hér, skal vera hilarius, full hinnar
hlýju, mjúku og grómlausu gleði, —
svo sem sambýður þeim félagslynda
gleðimanni, sem er heiðursgestur
okkar í kvöld, og konu hans. Megi
hilarius tjá fögnuð okkar og heilla-
óskir þeim til handa.
Þeirra beggja skál.
210