Tímarit Máls og menningar - 01.12.1957, Qupperneq 43

HUGLEIÐING UM GEÓMETRÍSKA ABSTRAKT-SÝN
unnar svo þú hugsir: hafa þær risið
upp úr fagurlega skrifuðum kistum
pýramíðanna drottningin Nefertiti
eða hinar möndlueygðu dísir úr pýra-
míðum hertogans Haremhab og
Menna skrifara og Deserkarasomb,
þannig er þessum litlu tímabundnu
smáfuglsaugum breytt með ofurlitl-
um strikum í ógleymandi augnmöndl-
ur sögunnar, og með þeim verkfærum
grannskoðar hún umhverfið. Birta
þessara augna kemur að utan, ljós
salanna, eða sól, eða máni mæta litl-
um kringlóttum ámáluðum kúlum
sem draga summu veruleikans í einn
pínulítinn púnkt.
Mikið lifandi ósköp og skelfing
skrifar þessi kona.
Maðurinn sat kyrr og horfði á
framleiðslustörfin. Nú hvikaði hann
frá lóðréttum langveginshætti andlits-
ins, og hallaði höfðinu undir flatt í
hægri átt. Hafði handlegginn að mik-
ilvægri stoð á hverri höfuðið hvíldi.
Þumallinn níutíu gráður út frá hend-
inni og fingurgómurinn hvítnaði und-
ir kinnbeini, og ýtti vangafillunni upp
undir auga. Og þumallinn tók þyngd
frá hinu fræga mannshöfði sem
þurfti að bera svo miklar byrðar í
hugsunum, leiddi þungann lárétt út
eftir þumlinum í lóðréttan framhand-
legginn sem tók með háttvísi við
þessari þýðingarmiklu byrði svo hún
hlunkaðist niður eins og þungur hálf-
fljótandi massi. Og kom í olnbogann
sem hvíldi rauðyddur á borðinu eins
og mikilvæg skiptistöð. Þar mætti hún
í brennipúnkti þeirri hnígandi kvísl
af þunga bolsins sem siðlaðist frá öxl
niður eftir upphandlegg fjörutíu og
fimm gráðu leið í zenith þyngdar-
púnktsins í olnboga.
Það var burðargrindin. Síðan kem-
ur að flúrinu: Þá kemur vísifingur til
álita, lítil arkítektónísk krúsindúlla í
léttum fínlegum boga út frá hátíð-
legri kreppingu sjálfrar handarinnar,
hnút hinna fingranna; og bindur
myndina fastar með því að nema við
nefbrodd, nokkurskonar myndrím.
Ber ekkert nema þau myndlegu verð-
mæti fyrir augum hinnar skapandi
konu þegar hún horfir á þennan mann
sitja svona öndvert sér.
Öxlin þeim megin sem um var rætt
í þessari andrá: það er sú hægri, —
var ögn sigin, og maðurinn fann af
næmleik sínum vísifingurinn á nefi
sér; og þar sem hann var ekki vant
við látinn gerði hann sér að leik að
þrýsta á nefið og fletja það til að
skynja fyllra kraft tilveru sinnar, vita
ýtarlega að hann væri ennþá til í
heiminum.
Augu þessa manns voru ekki til
sýnis, þau horfðu út í gegnum spegil-
hlíf sína og sáu blöðin þyrlast skrifuð
undan ískrandi oddi pennans og rjúka
í skafla á borði með lesmálið niður
en sína hvítu óþreifanlegu spurningu
upp eins og afskekktur matjurtagarð-
ur um vetur, lifir nokkuð undir snjón-
um? eða er moldin geld?
233