Tímarit Máls og menningar - 01.12.1957, Síða 83

BOKIN
INNGONGUHLIÐ HEIMSINS
hana, heldur og nýtur hennar. Ég
hafði þannig þegar sjálfur kynnzt
nokkuð hinum ólýsanlegu ferlum
þeirrar blóðgjafar, þar sem dropar, ef
svo má segja, eigin efnis eru færðir
yfir í framandi æðar, örlög í örlög,
tilfinning í tilfinningu, andi í anda:
en til fullnustu hafði ég þó ekki gert
mér grein fyrir galdri, fyrir víðfeðmi
og afli lífsverkanar hins prentaða
orðs, ég hafði aðeins gert mér óljósa
þanka um hana og aldrei glöggvað
mig á h'enni til hlitar, aldrei rakið
hana fyrir mér út í æsar. Það kom nú
yfir mig á þeim degi og þeirri stundu,
er ég ætla að segja frá.
Ég var þá á ferð með skipi, það var
ítalskt, á Miðjarðarhafi, frá Genúa til
Napólí, frá Napólí til Túnis og þaðan
til Alsír. Það tók nokkra daga, og nær
engir farþegar með skipinu. Þannig
stóð á því, að ég talaði oft við ungan
ltala, einn af áhöfninni, eins konar
uridirþjón hins eiginlega skipsþjóns,
hann gerði hreina klefana, þvoði þil-
farið og átti að gegna ýmsum þjón-
ustustörfum, sem teljast neðarlega í
röðinni í metorðastiga vor mannanna.
Það gladdi augað að horfa á hann,
þennan fallega, sólbrúna, svarteyga
pilt með hvítu tennurnar, sem skein í,
þegar hann hló. Og hann hló oft, hon-
um þótti vænt um rösklegu, syngjandi
ítölskuna sína og gleymdi aldrei að
leika undir þennan söng með fjör-
miklu látbragði. Af snilldarlegri
hermigáfu nam hann látbragð hvers
manns og hafði það ljóslifandi eftir,
hann lék skipstjórann, hvernig hann
talaði tannlaus, gamla Englendinginn,
hvernig hann gekk stífur og virðuleg-
ur um þilfarið og rak undan sér
vinstri öxlina, matsveininn, hvernig
hann spígsporaði fyrir framan far-
þegana eftir miðdegisverðinn og leit
kunnáttumannsaugum framan á þá til
að athuga, hversu vel belgurinn væri
kýldur. Skemmtilegt var að skrafa við
þetta sólbrúna villidýr, þvi að þessi
piltur með hið heiða enni og tatover-
uðu handleggi — hann hafði, að því
er hann sagði mér, verið árum saman
sauðamaður í átthögum sínum,
Líparíeyjum, — var gæddur hrekk-
lausu trúnaðartrausti ungs dýrs.
Hann fann óðar, að mér féll vel við
hann og ég vildi við engan fremur
tala á skipinu en hann. Þess vegna
fræddi hann mig hispurslaust um allt,
sem hann kunni af sjálfum sér að
segja, og eftir tveggja daga siglingu
vorum við einhvern veginn orðnir
hálfgerðir vinir eða félagar.
Þá var allt í einu eins og risinn væri
milli okkar ósýnilegur veggur. Við
höfðum haft viðkomu í Napólí, skipið
hafði tekið kol, farþega, grænmeti og
póst, hinn venjulega hafnarmat sinn,
og lagði siðan aftur úr höfn. Hinn
tígulegi Posilip var orðinn að lágri
þústu og skýin yfir Vesúvíusi liðuð-
ust smáger eins og fölgrár vindlinga-
reykur, þá var hann snögglega kom-
inn fast upp að mér, hlæjandi út und-
TIMARIT MALS OC MENNINCAR
273
18