Tímarit Máls og menningar - 01.09.1963, Blaðsíða 52

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
muldraði Vassílí Petrovits og þvingaði fram bros. Alla sína löngu forstjóra-
ævi hafði hann aldrei haft nein viðskipti við æðstu valdamenn, og gat þess
vegna ekki hugsað sér, að til þess kæmi.
„Já, en maður getur nú aldrei sagt um það fyrirfram,“ sagði fráfarandi
forstjórinn, með sömu glaðværð í röddinni og þegar hann steig yfir þröskuld
þessara heilögu híbýla. „Svo að þú skalt vera viðbúinn.“
Þessi ráðlegging rann Vassílí Petrovits í merg og bein. Hann hafði vissu-
lega ætíð uppfrá því verið viðhúinn, svo að hinn mikilvægi gestur frá ráðu-
neytinu gæti komið hvenær sem væri. Hann skipaði þjónustustúlkuna í hliðar-
álmunum, Nastju, til þess að sjá um sumarbústaðinn, og hvern dag átti hún
að þrífa og hreinsa þessi mannlausu herbergi, þvo gólfið, sem enginn maður
steig á, skipta um hlóm í vasanum, þótt þau fylltu loftið tilgangslausum ilmi,
hursta dúkinn á billjardborðinu, sem líktist helzt ósleginni grasflöt. Auk þess
féllu nokkur verk í hlut Stephans, húsvarðarins; hann átti að höggva ís af
fordyrinu, moka snjó undan gluggunum, og sjá um að brenni væri ætíð til
taks, ef til þess kæmi að valdamaðurinn kynni að vilja dást að dansi loganna
í arninum.
í stuttu máli, allt var gert til þess að hinn óvænti gestur, hver sem hann svo
yrði, fyndi með hversu mikilli óþreyju hans hafði verið beðið, og hversu
vandlega koma hans hafði verið undirbúin.
En þrátt fyrir það ollu þessi herbergi Vassílí Petrovits stöðugum óróa. Sem
forstjóri þótti honum erfitt að sætta sig við það, að svo yndisleg íbúð væri
tóm, að í hana væri stöðugt eytt tilgangslaust bæði peningum og vinnu al-
þýðunnar. Bannhelgin á þessum herbergjum angraði hann stundum bein-
línis af mannúðarástæðum. Það tók hann langan tíma að gleyma svipnum á
nýgiftum hjónum, sem komu til heilsuhælisins, þegar fjölmennast var, í júlí,
og var vísað hvoru í sitt herbergi. Þá runnu á hann tvær grímur, er hann gerði
sér ljóst, hve séríbúð hefði gert þau óumræðilega hamingjusöm. En hann
harkaði af sér, ungu hjónin horfðu hvort á annað eins og þau sæjust aldrei
framar, og héldu hvort til sinnar álmu.
Og ekki leið Vassílí Petrovits betur, þegar frægur húsameistari kom, ein-
mitt sá, sem hafði byggt þetta heilsuhæli. Húsameistarinn kom með konu
sinni og þrem óstýrilátum sonum. Og jafnvel þótt þau fengju tvö samliggjandi
herbergi, þá fengu hjónin aldrei augnabliksfrið fyrir hávaðanum og látunum
í strákunum.
Forstjórinn hlustaði sorgmæddur á smellina í billj ardkúlunum, sem aldrei
stönzuðu í óvistlegu almenningsherberberginu, meðan ágætis billjardborð
242