Tímarit Máls og menningar - 01.09.1963, Blaðsíða 43

ÁRMANNSKVÆÐI
Ég er vanur að gyrða á og stíga á bak
í þann mund er dalalœðan svífur á mýrina
annboðin lúra við skemmuvegginn
og kyrrðin sezt að öðrum lúðum hlutum
ég lœt lötra uppfyrir garð
teymi upp flárnar og huga að grösum
stúlkurnar sofa í bcenum
unz ég í morgunsárið ríð við hrynjandi í tún
og gángi hann að með dögg aðvara ég fólkið.
Því oft hefur mann dreymt til veðra
svo oft hefur maður setzt framaná uppúr óttu
og geingið útá hlað
þá er það ég sem glaðast hríngla beizliskeðjum í Ijósaskiptunum
og í fáum brakar kunnuglegar
þegar ég kem óvœnt inn að fletjum manna
svo oft hef ég vakið gestagleði
hinna óbrotnu
hvað sem öðru líður.
Svo eru dregnar fram gamlar og nýjar fiðlur
og endrum og eins brjóstbirta —
en þetta skeður stórum of skjaldan —
maður nœr aldrei tali af sumum
þó oft dreymi mann til veðra
og nú skipti oft snöggt um átt.
Þó varðar mestu
að þeir þá hafi í annan stað að leita svara.
Og þótt margan bóndann hafi ég gert við varan
um hey og fénað —
þá vœri vel yfir að láta
ef nú ekkert skœðara œgði
233