Tímarit Máls og menningar - 01.09.1963, Síða 50

JÚRÍ NAGÍBÍN
Ljósið í glugganum
ÍMARZLOK tók af brúna, sem lá yfir gjána og skildi heilsuhælið frá þjóðveg-
inum. ísinn braut af ánni, og gerði skarð í frosinn veginn, síðustu sam-
gönguleiðina. Allir aðdrættir til heilsuhælisins stöðvuðust. Birgðirnar entust
í nokkra daga, en þá fór að ganga á þær. Ekki var annað eftir í búrinu en
dálítið af niðursuðuvörum, sykri, olíu og þurrkuðu grænmeti. Og þá ákvað
forstjórinn, Vassílí Petrovits, að fórna gestunum sínu eigin svíni. Brytinn sá
um að slátra því. Hann var eldri maður, fastur fyrir og úrvals matreiðslu-
maður. Vassílí Petrovits kom honum til aðstoðar, en það reyndist allt annað
en auðvelt. Þegar þeir komu inn í svínastíuna, þá léði svínið Masska ekki
frekar fangstaðar á sér en fuglinn fljúgandi, þótt hún væri stór og klunnaleg,
orðin tólf púd að þyngd af því að háma í sig fituríkan matarúrgang. Auð-
sjáanlega grunaði hana í hvaða tilgangi þeir voru komnir, enda þótt brytinn
fæli hnífana fyrir aftan bak. Það var mikið erfiði að vinna á henni. Vassílí
Petrovits og brytinn, hvor í sínu lagi og báðir saman, hlupu fram og aftur um
hálft gólfið og reyndu að ná taki á fótum svínsins. Hið þunglamalega dýr,
næstum blint af fitu, rann út úr sterkum greipum þeirra af eðlisávístm, sem
óttinn við dauðann vekur. Það hljóp tryllt um og rýtti svo undir tók í öllu. Að
lokum tókst þeim að velta henni um hrygg. Brytinn þreif langan hníf og með
nákvæmlega útreiknaðri hreyfingu rak hann beitt, þunnt blaðið undir vinstri
framlöpp svínsins, og kippti honum svo snöggt að sér.
Síðan kalónuðu þeir Mössku, unz hún fékk vaxbrúnan lit. Þeir fláðu hana
og verkuðu skrokkinn og þvoðu síðan blóðvöllinn. Vassílí Petrovits vann
sinn hluta verksins eins og svefngengill. Hann hafði oft slátrað svíni, en í þetta
skipti fékk hann ógeð á þessu einfalda, hversdagslega verki. Honum fannst
þetta vera villimannleg grimmd gegn þessari feitu og varnarlausu skepnu.
Hann gat ekki gleymt hinni örvæntingarfullu ásökun í daufum, rafgulum
augum Mössku. Ekkert svín, sem hann hafði slátrað, hafði nokkru sinni
horft þannig á hann.
240