Tímarit Máls og menningar - 01.09.1963, Blaðsíða 55

LJÓSIÐ í GLUGGANUM
að. íbúðin var sem fyrr mannlaus og köld og beið eftir íbúum sínum. Hin
ónotuðu húsgögn voru jafn gljáfægð og áður. Sj ónvarpstækið starði blindu
auga út í bláinn; iðjulausar billjardkúlurnar virtust orðnar feitar og þung-
lamalegar á grænu borðinu; og fyrir spegilinn fallega í útskorna rammanum
bar ekkert mannsandlit annað en hið dökka andlit Nastju með skörpum, há-
um kinnbeinunum og dökkum augum; og ekkert syfjað höfuð hafði hvílzt á
mjallhvítu líni svæflanna.
Þessi árangurslausa bið, gagnslausa vinna og tilgangslausi ákafi hvarf smám
saman, og hugur Nastju fylltist gremju. Hún hafði verið blekkt, ekki af for-
stjóranum — hvað varðaði hana um hann? Hún hafði verið blekkt af þeim,
sem hún hafði beðið eftir með svo brennandi ákafa.
Því lengur sem hugsun Nastju snerist um hinn væntanlega gest, sem aldrei
kom, þeim mun erfiðari varð biðin. Og Nastja gat ekki, vildi ekki bíða leng-
ur. Hún hætti að færa lil hluti í herhergjunum, og Vassílí Petrovits virtist
sem hún hefði tekið að vanrækja skyldustörf sín. Hann strauk lófa eftir
sjónvarpstækinu, eftir örmunum á stólunum, en fann hvergi hið minnsta ryk-
korn. Hann nuddaði gluggarúðurnar, en þær voru svo vendilega þvegnar, að
þær ískruðu undan fingrum hans. Hann stappaði á gólfdreglinum, og reyndi
árangurslaust að þyrla upp örlitlu ryki. Hann gat ekki fundið að neinu, en
samt var eitthvað að, og Vassílí Petrovits gretti sig.
Fyrirlitning Nastju á hinum ósýnilega gesti óx, og fyllti hug hennar. Henni
virtist það nú hið mesta óréttlæti, að þessi stóru herbergi, svo björt og loft-
góð, og allir þessir fögru og eftirsóknarverðu hlutir væru fyrir hann einan.
Kvöld eitt kom Vassílí Petrovits heim úr gönguferð, sem hann fór einn
saman. Hann var í essinu sínu um miðnættið, þegar allt heilsuhælið og nær-
liggjandi byggingar voru í djúpum svefni, og þegar hann þurfti ekki lengur
að svara hinu eilífa kvahbi gestanna, þegar hvorki yfirhjúkrunarkonan, bryt-
inn, bókhaldarinn, birgðavörðurinn, garðyrkjumaðurinn né eftirlitsmaður-
inn, sem óvænt hafði komið frá ráðuneytinu ónáðuðu hann lengur, þegar
hann átti ekki lengur von á símahringingu frá einhverju af nærliggjandi sam-
yrkjubúum, sem alltaf þurftu á einhverju að halda hjá honum, eða þá frá
konu sinni, sem aldrei gat skilið, að hann var forstjóri en ekki eigandi þessa
heilsuhælis. Samt fékk hann alltof sjaldan notið slíkra ánægjustunda; venju-
lega var hann svo þreyttur, þegar vinnudeginum lauk, að hann gekk þegar til
hvílu.
Nóttin huldi heilsuhælið myrkri, sem grænt skin nýs mána brauzt vart í
gegnum. f þessari birtu virtist allt svo aðlaðandi, fallegt og fullt samræmis.
245