Tímarit Máls og menningar - 01.10.1970, Qupperneq 32

Tímarit Máls og menningar
Þeir brúkuöu alltaf rangt, sögðust alltaf vera á huldu, þegar þeir stigu
greinilega á strik.
í Reykjavík var ekki paradís, en einhvers staðar voru stelpur í paradis,
ekki veit ég hvar, ég las það í bók, Bernskunni minnir mig.
Allir í leik ...
Einu sinni bauga, bauga, hringinn þennan rauða, rauða vil ég finna, hvar
er hann. Þennan leik sögðum við, en Meyjanna mesta yndi, sungum við, það
er að eiga vin, meyjanna mesta yndi, það er að eiga vin. Svo rétti ég þér hönd-
ina á mér, og legg þig ljúft í faðminn á mér, og dansa við þig í sérhvert
sinn, það saklaus skemmtun er.
Piltar áttu að vera í þessum leik, en svoleiðis piltar voru ekki til í Reykja-
vík, kannski eru þannig sætabrauðsdrengir í útlöndum. Okkar voru mest í
bófahasar, þegar þeir voru ekki að hrekkja okkur stelpurnar. Svo lágu þeir
í hernaði, langtímum saman, við næstu götur og bæjarhverfi, bítandi í skjald-
arrendur, með ógurleg trésverð. Áður en fylkingar sigu saman, og fyrirliðar
höfðu manað hvor annan eins og morkinn hundaskít, skiptust þeir á orðsend-
ingum: Haltu kjafti, éttu skít, nagaðu gat á stembít ... Þú ert vitlaus og
vambarlaus, og skríður á meltunni mn allt ísland ...
Við stelpurnar sögðum bara: Haltu þér saman, afturábak og framan, ofan
og neðan, og þegiðu á meðan.
Stundum var móðurinn ekki runninn af „Skönimunum“ þegar heim kom.
Þá var amma sjálfkjörin að sansa þá. „Hættið þið þessum andsk ... látum.
Hvað haldið þið eiginlega að þið séuð, höfðingjar í erfisdrykkju . .., syngið
þið heldur, fellumskellurnar mínar, til að taka úr ykkur hrollinn“. Því ekki
það ...
Öxar við ána, Sjá roðann í austri, Eldgamla ísafold, Björt mey og hrein,
Kátir voru karlar, Hve glöð er vor æska, Sofðu, sofðu góði, Hvað er svo
glatt, Ó þá náð að eiga jesú, Yfir kaldan eyðisand, Ég berst á fáki fráum,
Fögur er foldin, Séra Lárus segir grand.
Svona, svona, ekki þessa bannsetta vitleysu. Óxar við ána, árdags í ljóma,
byrjuðum við, en þegar kom að tengjumst tryggðaböndum, byrjuðu þeir
Tengjumst tryggðareipum, meira að segja snærum .. . Ævinlega skyldu þeir
segja Andsk.....í helv......hóar, þegar við sögðum í holtunum hóar. „Það
er svo gaonan um græna hjalla“ söng amma. Auðvitað vissi hún, að þeir
mundu syngja „Það er svo gaman, það veit mín vissa, að vera sarnan og
faðma og kyssa, eða hlæja og flissa, eða k ... og p_.“
Þá skipaði hún þehn að láta ekki eins og þeir létu. Reyndar sagði „Mín
126