Tímarit Máls og menningar - 01.10.1970, Blaðsíða 39

/ Gömtu Reykjavík
fyrir þær? Útvegað tros handa þeim fyrir austan. Náð í kofu ofanað. Verið
þeim hjálpleg meS ermaísetningu. Var hún hætt aS gera skúfa?“
ÞaS var hættast viS, aS amrna hætti einhverju!
Hæ, gaman, jarSarför!
Frí í skólanum!
Gerum at! gerum at! Nonni, sponni, spýturass, r.... viS og segir pass!
Ég skíri þig í skel, svo dafnirSu vel, og heitir Daníel. Upp meS pilsin!
niSur meS buxurnar! Grun hef ég um, aS þessi gamla „gráglettni“ hafi
goppazt upp úr ömmu. Ekkert vildi hún meS kvenréttindi. Ekki í orSi, en á
borði, og allt þrakk um þaS til óþurftar ...
Áfram meS smériS, tóbak í nefiS, títuprjón í rassinn, svona syngur bass-
inn br, br, hr! Bí, bí og blaka, Brandur sk ... á klaka, sýsIumaSurinn sá
í rass og hélt aS þaS væri kaka!
Manneskjan aftanverS var fólki einkar geSfellt umtalsefni.
„Mín kona“ talaSi um rassaköst.
Amma talaSi um rassareiting.
011 vorum viS í rassi meS lexíurnar.
„Skammirnar“ æptu: Kysstu á rass! trassi meS gat á rassi!
Ég sagSi bara: Á ég aS segja þér söguna af henni Sönn, hún setti rassinn
á sér út í snjófönn.
Þetta var ekki bara svona hjá okkur, og þeim fyrir handan. Svona var
þetta á götunni, í skólaportinu. Meira aS segja í K. F. U. K. og íslandsbanka.
„í bankann kemur stúlkukind meS allan arfinn sinn, ég ætlaSi nú hálf-
partinn aS leggja þetta inn, þaS passar fyrir píanó, svarar gjaldkerinn, en
góSi herra minn, þaS ganga rentur inn. Nú vík þá burt í rófu og rass meS
rækals arfinn þinn!“
Svona var þetta í gömlu Reykjavík og er enn, reyndar ...
Hjá þeim dverghaga fellur allt eins og flís viS rass, en margur er bossa-
smiSurinn, og nú hefur Bossanóva bætzt í safniS.
Einn er niSurkominn í einhverjum hundsrassi, annar regerar og raskatast
í Reykjavík, og úr FljótshlíSinni fara þeir ekki raskat!
„Forsjónin“ sagSi þó aldrei „ekkirassíbala“ þá hann var spurSur tíSinda.
Bara „Ekki fer nú mikiS fyrir þeim, enginn hengt sig eSa skoriS þaS ég
til veit“.
133