Tímarit Máls og menningar - 01.10.1970, Qupperneq 40

Tímarit Máls og mcnningar
Dýrtíðin, kolaleysið, flensan og fullveldið var útþvælt. Enginn nema amma
entist til að japla á því sama, sí og æ.
„Þegar hún Glasgów brann, og Vigfúsarkot“.
„Þegar Hótel Reykjavík brann, og Godthaab, og Syndíkatið, og hvað þau
hétu“, í brúðkaupinu! „Þegar þeir ætluðu að drepa hann Hannes Hafstein“.
Þá var okkur ekki alveg ókunnugt um bankahavaríið! og djöfulskapinn
fyrir utan ráðherrabústaðinn, hún var auðvitað þar! „Þegar hann Björn
í ísafold sagði: „Jón í Múla má koma inn“. Það var þá! Síðan fylgdi nátt-
úrlega dessertinn: „hún Elísabet, blessuð manneskjan, nú er ekki spenvolgur
mjólsopinn úr ísafoldarfjósinu.“
Ekki lágu þau heldur á kislubotninum „asskotans lætin með blessaðan
fánann hans Einars Péturssonai, íallegri var hann Hvítbláinn, það þótti öll-
um, nema þeim sem réðu.“
Svo var það hann Valtýr „frændi“ Guðmundsson. Honum vorum við hund-
kunnug, og yfirfrakkanum hans makalausa! „Hvernig þeir fóru með hann
Valtý, þegar hann átti hænufet upp í Stólinn, við erum að þriðja og
fj órða.“
„Uppkast“ bar oft á góma, og auðheyrt var, að amrna hafði borið gæfu
til að vera réttu megin í þeim ófagnaði. „Hvernig hann Albertí fór með
uppkastsmannagarmana á örlagastund, verr þó með sparikassann, og verst
með sjálfan sig, prjónaði værnepligtssokka í tukthúsinu sér til afþreyingar,
manngreyið.“
Fleira var ömmu tiltækt hjá þeim í Kaupmannahöfn, eins og til dæmis
afmælisdagar kóngs vors og drottningar, og þeirra hyskis, reyndar um álf-
una alla, þvers og kruss, þó hún hefði ekki Þjóðvinafélagsalmanakið við
höndina.
„Det er lördag i dag, Hansen“ sagði hún amma þegar einhver átti að
muna eitthvað, en það var samningur milli þeirra góðu dönsku hjóna.
Annars voru kitlandi einkamál ekki sérgrein ömmu. „Vesku og spis Bene-
dikt!“
Þarna kemur „Góða stelpan“ út úr Gotteríisbúðinni. Þetta hefur hún haft
upp úr því, að þykjast vera í fýlu, þegar amma kom í gærkveldi.
„Liggur eitthvað illa á angalýju minni, nú á góða stelpan hennar ömmu
að fara í bólið sitt, amma skal bía á 'hana“ sem aldrei dragnaðist í bælið,
meðan no'kkur sála opnaði munn á heimilinu!
„Góða stelpan“ gegndi, vissi hvað á spýtunni hékk, eitthvað yrði í svuntu-
vasanum í fyrramálið.
134