Tímarit Máls og menningar - 01.10.1970, Side 42

Tímarit Máls og menningar
vöxum við svo fljótt, við skulum lesa bænirnar, þá sofum við svo rótt, og
guð og allir englarnir, þeir vaka bverja nótt.
Það á að strýkja stelpuna, stinga benni ofan í mykjuna, loka hana úti og
lemja bana, og láta bann bola éta hana.
Krummi situr úti í for, kominn að bjargarþroti, ekki hef ég séð þig síðan
í vor, Sigga í Landakoti.
Hún amma mín unni gleðskap og söng, og alvöru lífsins í bland.
Ekki var söngröddin 'hennar englaættar, og vildi hún við hafa, kaus hún
að mæla af munni fram ljóðin sín. „Krýndur situr öðlingur“ flutti hún á
þann veg, að ekki varð undan vikizt að heyra.
Áhrifaríkust var þó framsögnin í „Þú manst hana Guðbjörgu dótturina
í Dal, frá dögunum æskunnar ljósum“ ... Orð læknisins flutti hún með
alvöruþunga og þótta. „Það stoða ekki meðul við sullina sull, ég sjálfur
hef reynt það og veit það, en viljið þér ‘hafinu gefa yðar gull, þá getið þér
annarra leitað" ... og síðan „ . . . sent var af stað til Sigurðar hómó í Bitru
. . . Það kostaði hann aura, hann Ólaf minn það, þá opnaði hann skattholið
stóra ...“
Þegar kvæðinu var lokið, virtist það hendi næst að bregða svuntuhorninu.
... En „greifar og barónar biðja hennar Stínu ...“
„Jeg har været i London, Leith, Liverpool og Hull, jeg har været i Grimsby
og drukket mig sá fuld, ud pá livets vej, har du lokket mig, og jeg vil aldrig
gifte mig med dig.“
Svo voru það skæðin hennar Gróu, og skóbragðið hennar Brekkubæjar-
Siggu, eintómar rosabullur, ha, ha, ha, hæ! alltaf er Gvendur fullur í Brekku-
bæ!
„Komdu í bankann karlinn minn, kannski svarar gjaldkerinn, þar er hann
til að þjóna þér, nei þar er hann til að skemmta sér, lesa Templar og taka
í nefið, tala um kvefið og bæjarstjórnaþrefið, bíða svo til klukkan kemur
og kannski skemur, þá fer hann heim.“
Nú er það Andrés ... „Hún sagði um daginn, hún Dísa mín, hún Dísa
mín, hún Dísa mín, að tefla um ást þína elskan mín er um að gera í næði ...“
Svo var það skipið hans Indriða „... sorgarmædd er þar hún Sigríður,
syrgir og grætur hún Brynhildur, það er oss kennt í þessum leik, hve þjóðin
er veik.“ Þrálát limpa það ...
„Og præsten holdt en tale, men sagde ingenting.“ Þannig var þetta í Dan-
mörku, eins og hér ... „Blomst fallera, blad fallera, men guds kærlighed
f allerallira! “
136