Tímarit Máls og menningar - 01.12.1978, Side 37

Einar Bragi
Tvö ljóð
KVÖLDLJÓÐ
Á frostkyrrum kvöldum þegar tindurinn hafði lagt af
sér skuggann á fjörðinn las ég við tunglskin spor
í snjó eftir unga fætur sem feta nú ókunna stigu.
En allt um það og eins þótt mjöllin sé þiðnuð rek
ég þau enn heim að dyrum á horfnu húsi þar sem
bros tveggja fagnandi stjarna heilsa mér eins og ljós
í ósýnilegum glugga.
Á ENDUÐUM ENGJASLÆTTI
Ég gekk til hans þar sem hann stóð við slátt á vot-
lendri fitinni ofan við fjörukambinn. Þá leit hann
upp, hafði endaskipti á orfinu með hægð, strauk með
gætni strá af Ijánum og byrjaði því næst að brýna.
Þú lætur ekki einveruna aftra þér, sagði ég og lagði
í róminn aðdáun á þolgæði hans við að fella störina
sem farin var að gulna í rót.
Einveruna — hja, er um aðra veru að velja? svaraði
hann sposkur í augum og horfði í eggina eins og hann
segði þetta við ljáinn sinn.
Hefðirðu ekki getað ráðið þig á fjölmennari bæ?
367