Tímarit Máls og menningar - 01.12.1978, Síða 74

Tímarit Máls og menningar
Heima var allt betra, þar átti hann þó vini sem hann lék sér með og
mamma vann í kexverksmiðjunni á daginn, en sumar helgar aðstoðaði
hún á pöbbanum á horninu. Þá fékk hann að sofa hjá afa og ömmu. Þau
áttu litasjónvarp og stundum sagði afi honum sögur úr stríðinu. Þegar
hann skrældi kartöflur á herskipi Hans Hátignar, lenti í sjóorustu út af
Spáni og þýsk sprengikúla kom inn um kýraugað og lenti oní kartöflu-
pottinum.
Svo var það einhvern sunnudaginn að hann kom heim og þá var þessi
maður hjá mömmu. Hann var frá Islandi, sjómaður á flutningaskipi, sýndi
mynd af skipinu, og það var Ijótt, eða svo fannst honum í endurminning-
unni.
Upp frá því breyttist allt. Mamma hans fór að tala tun að Axel, íslend-
ingurinn, ætlaði að flytja þau með sér heim til sín. Og mamma hans sagði
að þá fengi hann nýjan pabba og kannski lítinn bróður. Þetta virtist spenn-
andi í fyrstu, en nú hafa þau verið hér rúmlega hálft ár og hann saknar
gömlu vinanna. Hér fann hann engan raunverulegan vin nema köttinn.
Mamma hans og Axel snúast öll um litla strákinn. Axel orðinn háseti á
bát, mamma hans í frystihúsinu þegar hún getur og þau virðast ekki hafa
tíma fyrir leiðindi hans. Þegar hann hugsar um það langar hann til að
grenja. Og stundum gerir hann það, bak við gamlan skúr niðri á fjöru-
kambinum.
I gær, eftir að fréttist hvernig herskipin elm Tý í fleiri tíma, var hann
á leið út í mjólkurbúð. Klukkan var rétt að verða sex og nokkrir ellefu
og tólf ára strákar urðu á vegi hans. Þeir spurðu hvert hann væri að fara
og hann svaraði því. Hlauptu þá, sögðu þeir glottandi, þú ert að verða of
seinn. En þegar hann ætlaði að hlaupa höfðu þeir myndað hring um hann
og vildu ekki hleypa honum í gegn. Ætlarðu ekki út í mjólkurbúð? Flýttu
þér maður. Hann bað þá lofa sér að fara en þeir önsuðu því ekki. Þá
reyndi hann að hlaupa milli þeirra, en þeir þrengdu sér betur saman.
Endirinn varð sá að hann kastaðist á Geira Jóns sem var minnstur og þeir
ultu um koll. Já já, sögðu strákarnir og voru hættir að hlæja, rasðst á
þann minnsta. Þorirðu í mig auminginn þinn? Vilm slást bretadjöfull?
Stuttu síðar lá hann öskrandi í fomgri gömnni, en strákamir horfnir.
Og sem hann lá þar milli pollanna var það engin önnur en Rósin af
Wales, sem gekk fram á þennan hálfgerða þegn sinn. Trúlega rann
henni blóðið til skyldunnar, því hún lagði frá sér ferðatöskurnar og virtist
vilja hjálpa honum á fæmr. En hann býst ekki við góðverki frá nokkmm
404