Tímarit Máls og menningar - 01.12.1978, Qupperneq 117

smiðju. Þetta eru skiljanleg viðbrögð:
unglingar sem eiga við „aðlögunarerfið-
leika“ að stríða verða að öðlast efnalegt
sjálfstæði til að geta orðið sjálfstæðir
gagnvart fullorðna fólkinu. En þetta er
að sjálfsögðu engin endanleg lausn:
flestum þeim spurningum sem á Ilmi
brenna er enn ósvarað: hvað varðar leið-
ina til fagurs mannlífs? Hvað má verða
til hjálpar til að skilja „rétt samhengi
hlutanna" (annað en að lesa Þórberg
Þórðarson eins og Ari hefur bent henni
á að gera)? Því vekja endalok bókar-
innar óneitanlega margar spurningar hjá
lesandanum og ég vildi fyrir mitt leyti
gjarnan fá nýja bók: framhald af sögu
Ilmar...
Þó að ég hafi hér fett fingur út í
ýmislegt, s. s. frasakommúnisma Ara og
svart-hvítar kennaralýsingar er ég mjög
glöð yfir útkomu þessarar bókar: Ilmur
trúi ég að geti verið unglingum nokkuð
raunhæf viðmiðun, þó e. t. v. megi segja
að höfundi takist betur að lýsa því nei-
Umsagnir um bcskur
kvæða sem Ilmur vill flýja frá heldur
en „lausnunum" eða betri valkostum.
Og lái honum hver sem vill.
Við þetta bætist að höfundi tekst vel
að ná málfari unglinga, og stíll bókar-
innar er yfirleitt tilgerðarlaus og hressi-
legur. Eftirtektarvert er hve mikið er
um smellnar samlíkingar. Þegar „út-
sendari helvítis“ gengur í átt að kennslu-
stofunni segir um hann: „Grímur held-
ur á vit óvina sinna og honum líður
einsog einmana kúreka á indíánaslóð-
um.“ (128) og um lífsferil Ilmar segir
á bls. 20: „Enda þótt fortíðin hafi ann-
ars ekki verið neinn dans á rósum þá
stendur þessi vetur útúr einsog ægilegt
þrumuský á sæmilega heiðum himni.“
Frágangur bókarinnar er til sóma og
myndskreytingar Guðrúnar Svövu Svav-
arsdóttur eiga sinn þátt í að gæða hana
lífi. — Þess má geta að fyrsta upplag
bókarinnar var löngu uppselt, en nú er
annað upplag hennar komið á markað-
inn.
Jóhanna Sveinsdóttir.
44 7