Tímarit Máls og menningar - 01.03.1979, Side 97

1984
sig fyrr en klukkan 5:23, þegar hún hringdi í lögregluna sem kom á vett-
vang tafarlaust.
Hvað í ósköpunum hafði kerlingarfjandinn verið að sniglast á skrifstof-
unni eftir miðnætti? I hennar samningi stóð, að hún ætti að ræsta skrif-
stofuhúsnæðið milli sjö og níu. Hann hafði ekki getað spurt hana að þessu
sjálfur, því Hörður Hilmarsson sagði, að hún hefði fengið taugaáfall og
væri nú á Borgarspítalanum, en hún hefði viðurkennt að hún hefði nýverið
tekið að sér ræstingar hjá öðru fyrirtæki, svo hún lyki yfirleitt ekki skúr-
ingum hjá Geislum fyrr en um eitt-leytið.
Ef kerlingarskrattinn hefði ekki verið að þvælast á skrifstofunni, hefði
aldrei þurft að spyrjast út, að brotist hefði verið inn.
En nú var lögreglan komin í spilið og heimtaði að fá að vita hversu
miklu hefði verið stolið.
Þær upplýsingar gat hann því miður ekki gefið, því ef hann segði satt
til um þá fjárhæð gat hann átt von á því að verða að gera grein fyrir því,
hvernig þeir peningar hefðu komist í hans hendur.
Ur skrifborðsskáp hans höfðu þjófarnir tekið tösku sem innihélt erlendan
gjaldeyri fyrir milljónir íslenskra króna.
Hann hugsaði með sér, að þetta væri stærsta rán sem framið hefði verið
á Islandi.
Og enginn vissi um það. Nema hann. Og ræningjarnir.
Tjónið var tilfinnanlegt. En í viðskiftalífinu skiftast á skin og skúrir.
Maður verður ævinlega að vera við því búinn að taka skakkaföllum.
Starfsemin hafði gengið vel að undanförnu. Hann hafði komist að eink-
ar hagstæðum samningum við hóteleigendur í Suðurlöndum; samningum
sem voru hagstæðir báðum aðilum. Þeir höfðu „gentlemen’s agreement“
um eins konar tvöfalt bókhald. A reikningum sem hóteleigendur sendu
honum til Islands gáfu þeir upp mun hærri upphæðir fyrir hótelleigu en
ferðaskrifstofan greiddi í rauninni. Fyrir bragðið gat ferðaskrifstofan tekið
út mun hærri upphæðir í gjaldeyri en ella. Kostnaðurinn leit út fyrir að
vera meiri en hann var í raun og veru, og þess vegna lækkuðu skattarnir.
Hóteleigendurnir fengu líka sinn skerf; í því bókhaldi sem þeir sýndu
skattayfirvöldum í heimalöndum sínum voru gefnar upp allt aðrar og lægri
upphæðir en þeir fengu í rauninni. Þeir aðstoðuðu hann við að gefa upp
háan kostnað; hann aðstoðaði þá við að gefa upp lágar tekjur.
Þannig högnuðust báðir aðilar.
Það eru viðskifti.
87