Tímarit Máls og menningar - 01.03.1979, Síða 111

1984
Sigríður sofnaði um leið og hún lagði höfuðið á koddann. Það var hennar
náðargáfa að geta sofnað hvar og hvenær sem var.
Magnús reyndi að festa hugann við grein í Newsweek, en það gekk illa.
Hann heyrði þegar Ari kom heim um eitt-leytið, heyrði umgang frammi.
Var einhver með honum?
Hann brosti. Þó svo væri, hvað með það? Hann er orðinn 19 ára og
það er töggur í stráknum. Það kemur engum við þótt hann taki stelpu
með sér heim.
Magnús hafði aldrei þurft að hafa áhyggjur af börnum sínum. Gísli í
Harvard og Ari verður stúdent í vor og Olöf í fjórða bekk. Hún kom heim
klukkan tólf eins og umsamið var. Það gilda ekki sömu reglur fyrir pilta
og stúlkur. Og svo er hún auðvitað yngri en Ari.
Sigríður bylti sér í rúminu. Hann leit á hana. Hún var steinsofandi.
Hann hristi höfuðið.
Þvílíkt hugsunarleysi! Þvílíkur barnaskapur!
Kannski hafði hann látið þetta mál óeðlilega mikið á sig fá. Þetta var
barnaskapur. Barnabrek.
Barnabrek meðhöndlar maður ekki eins og glæpamál. Maður reynir að
gera gott úr öllu saman. Það gildir að hugsa skýrt.
Það hlýtur að vera hægt að komast að samkomulagi við þennan Marinó.
Aðalatriðið er að ekkert spyrjist út. Að allir láti eins og ekkert hafi
gerst. Þá hefur ekkert gerst.
En strákurinn. Og afgreiðslustúlkan. Þau eru vitni. Marinó verður að
sjá um þau.
Hann verður að bera ábyrgð á því að ekkert fréttist út.
Vitleysa var að skilja eftir læknisvottorðið.
En það hlýtur að vera hægt að komast að samkomulagi.
Ahrifamenn verða þeir sem hafa hæfileika til að komast að samkomu-
lagi. Þetta mál er prófsteinn á hæfileika hans.
Hvernig á sá maður að verða höfuð þjóðarinnar sem ekki getur komist
að samkomulagi við búðarloku út af einum gallabuxum?
Það gildir að hugsa skýrt.
Eg kalla þennan Marinó upp í Hæstarétt til mín á mánudaginn. Þá
skulum við sjá hvort ekki verður komist að samkomulagi.
Hann brosir. Tekur af sér gleraugun, leggur frá sér Newsweek og slekk-
ur á lampanum.
Við sjáum hvað setur. 1984 er ekki langt undan.