Tímarit Máls og menningar - 01.07.1980, Blaðsíða 52

Tímarit Máls og menningar
sem stendur enn, viö endann á vitahúsinu. Og þar stendur maður og hrærir í
súpupotti og segir: „Má ekki bjóða stú/kunni kjötsúpu?“ Þetta var þá Akur-
eyringur sem var kokkur á bátnum og hafði verið sendur upp til að elda matinn
og misst af róðrinum. Eg held að ég hafi sagt já takk; ég var ósköp uppburðalítil
held ég og vandræðaleg út af þessu öllu saman.
Þarna tók ég til starfa. Á þessu lofti var gangur eftir endilöngu og herbergi
sitt hvorum megin, sjö áhafnir með matráðskonu og alveg sama aðstaða í hverju
herbergi. Herbergin voru ekki mjög stór. Það var langt borð í miðju og kojurnar
sitt hvorum megin, það voru hákojur og víðast tveir í koju. Þarna sváfu 12 — 14
menn. Eitt lítið rúm var úti í horni með tjaldi fyrir og þar átti ráðskonan að vera.
Svo var eldavélin í einu horninu. Þetta var allt í senn, svefnherbergi, borðstofa
og eldhús. Uppi i loftinu voru litlar perur frá dieselrafstöð sem var í sambandi
við frystihúsið og beituskurana. Mér leiddist voðalega fyrst og ég hélt að ég
mundi gefast upp. Omurlegast fannst mér að þurfa að sofa innan um alla þessa
karlmenn. Og ég háttaði ekki í hálfan mánuð. Maður varaði sig svona á
hlutunum.
Vinnudagurinn var ósköp langur. Eg fór á fætur snemma á morgnana og var
að vinna allan liðlangan daginn og oft fram á nótt. Fyrir utan matinn þurfti
maður að baka allt brauð sem notað var, bæði sætt og ósætt, og útbúa svo
bitakassa á sjóinn. Við vorum þarna margar ungar stelpur og vorum mjög
samrýndar, og þegar maður fór að kynnast þá gekk þetta ágætlega.
Það var vatnstunna fyrir utan dyrnar sem maður jós úr með kastarholu í fötu
og bar vatnið ískalt inn og upp. Eldavélin var léleg og maður þurfti að sæta lagi
með hana. I vondum veðrum og í blankalogni dugði hún ekkert svo við
þurftum oft að baka á nóttunni. Okkur vannst auðvitað langbest þegar karlarnir
voru á sjó og hinir úti að vinna, en svo þurfti maður oft að færa þeim kaffi og
með því út á bryggju á nóttunni þegar þeir voru að gera að.
Þennan fyrsta vetur sem ég var þarna þurfti ég að þvo sokkaplöggin af öllum
mönnunum og stoppa í þau. Það var hluti af mínum skylduverkum. Svo var ég
tvær aðrar vertíðir ráðskona á svona bát. Þá þurfti ég að þvo allt af mann-
skapnum. Eg þvoði í öðru herbergi, sem var geymsluherbergi, en þurfti að sjóða
þvottinn á eldavélinni sem ég eldaði matinn á svo ég varð að gera það í
aukatímunum.
Eins og ég sagði áðan voru 12—14 menn sem unnu við hvern bát. Það voru 6
sjómenn og svona 6—7 landmenn eftir því hvað var mikið fiskirí. Stúlkurnar
voru 7 alls, ein við hvern bát, og bjuggu allar á þessu sama lofti.
Launin voru 100 krónur á mánuði. Það var mesta kaup sem ég hafði fengið á
174