Tímarit Máls og menningar - 01.07.1980, Blaðsíða 15

I landlegu
hnapp og skipta sér lítið af hinum. Þegar heim er komið byrja sömu
erjurnar aftur, leggja kollhúfur hver gegn öðrum, bíta og slá um forrétt-
indi á stalli og heiðurssess í stóði.
Það var annað sem ég tók eftir þetta kvöld sem stendur mér skýrt fyrir
hugskotssjónum — ég hef aldrei séð það eins skýrt og þá — nú er ég
orðinn svo samdauna vertíðarbransanum að ég er næstum hættur að taka
eftir því sjálfur. Það sem stakk svo í stúf við þær sjoppur sem ég hafði
stundað áður var hve lifandis skelfingar ósköp sumir strákarnir voru
skitugir. Fötin þeirra voru svo hvít-brún og gulflekkótt að vart sást í hinn
upphaflega lit. Hvít af sjávarsalti, brún af storknuðu þorskblóði og gul af
grút, andlit og hár þeirra var rauðflekkótt eftir blóðgun á lifandi fiski. Þó
að þorskurinn hafi kalt blóð þá hefur hann slagæðar og hann er óspar að
mála böðul sinn rauðan, það er hans eina andóf þegar hann er kominn
dauðvona upp á dekk. — Margir höfðu vafða úlnliði eða voru með
skyrtuermarnar vandlega hnepptar til að leyna átu- og seltusárunum. Þeir
voru jafnvel hreistraðir, með hreistur á skóm, stígvélum, buxum, skyrtu
en aðallega í hárinu grillti í gular og glærar flögur. Það var auðséð að þeir
höfðu komist í tæri við þann gula.
Það var aðallega einn drengur sem augu mín beindust að — hann hafði
sítt liðað, gult hár, meðalmaður á vöxt. Hann var fölur og gugginn,
unglegt andlit hans sem enn var ekki komin skeggrót í, bar með sér
andlega og líkamlega vanlíðan. Hann stóð og hallaði sér upp að vegg,
naut þess að fá sér sígarettu og kók meðan hann spjallaði við hina
strákana. Hann hélt varla höfði af þreytu, en innan undir skyrtunni
hnykluðust stæltir vöðvar. Hann stóð þarna í slitnum klofstígvélum sem
voru nærri því sjálflýsandi af hreistri. Buxurnar voru orðnar heiðgular af
grút, skyrtan var upplituð af salti nema fremst á ermunum, þær voru
vandlega hnepptar yfir úlnliðina og voru dökkbrúnar af gömlu hörðnuðu
blóði. Hárið, sem hann var fyrir löngu búinn að missa allt vald yfir vegna
seltunnar, var alsett hreistri. Hann hafði greinilega lent í því að þurfa að
hrista netamorkur úr trossu því innan um hreistrið í hárinu voru úldin
fiskbein. Samt bar hann með sér að hann væri snyrtimenni, því að andlit
og hendur höfðu fengið vandlegan sápuþvott áður en hann fór með
strákunum upp í sjoppu. Mig grunaði að hann væri að norðan og hefði
141