Tímarit Máls og menningar - 01.12.1984, Qupperneq 53

Hin sigraða kona
Innan sólarhrings láta englendingarnir sprengjuregn dynja á okkur úr
návígi.
Choiseul-Beaufré tæmdi staupið og skaut stólnum frá borðinu.
Og engin grið verða gefin til að bjarga lausamunum.
Brossard kveikti í pípunni rólega, hagræddi einkennishúfunni á hnött-
óttu höfði með liðað spjátrungshár, og hann renndi augum að sigursælu
ensku fánunum sem líktust stórum blaktandi purpuralökum að veifa
hinum napóleonsku herjum í spottsku kveðjuskyni og sneri í þá bakinu.
Að ryðjast hingað hefur ekki svarað kostnaði, og verða nú að æða
burt.
Choiseul-Beaufré yppti öxlum letilega.
Hálf er það skítt að leggja í landvinninga en hyggja á flótta.
Brossard steytti stæltan hnefa gegn ensku fallbyssunum.
Ef einhver hefði spáð mér þessu fyrir mánuði, að við hopuðum undan
slíkum dónum, þá hefði ég lagt sálina að veði.
Ekki ég, sagði Saint-Chamans alvarlega og vatt sér að aðstoðarliðþjálf-
anum.
Dreymdi þig kannski fyrir þessu?
Einmitt.
Brossard drakk ákaft og settist upp á borðið.
Aldrei hendir mig slíkt.
Saint-Chamans þagnaði. Hann gekk aftur að brjóstriðinu svo sporarn-
ir smullu á hellunum, staðnæmdist, beit í fíngerða lostafulla vörina og
virti fyrir sér borgina sem reis á síhækkandi hjöllum upp af hinum
spegilfagra árstraumi.
I fjarska úti hjá hlíðum Baltar gullu síðustu lúðrarnir stríðsóð sinn.
Iða herforingja og liðþjálfa streymdi látlaust framan við uppljómaða
glugga stjórnarherbúðanna. Stöku sinnum rauf þeysandi riddaraflokkur
þögn hinnar sigruðu borgar.
Saint-Chamans endurtók sömu hægu handarhreyfinguna sem spann-
aði hafþokuna, ókyrrð borgarinnar og fjallahéruð Galisíu í norðri.
Samanlagðar hersveitirnar gætu ekki sigrað þessa varnarlausu byggð!
Um einn kost er þá að velja, söðla hest og dansa fandango í Kastilíu!
hrópaði Brossard glaðlega.
Ef lið sir Wellesley leyfir okkur að fara til fundar við þær spænsku!
Brossard stökk niður af borðinu.
Fransmaðurinn er ósigrandi ef hann hyggst ná fundi kvenna! Sendið
Madame Recamier til Lundúna og ég legg England að velli. I hvelli!
523