Tímarit Máls og menningar - 01.12.1984, Qupperneq 56

Tímarit Máls og menningar
Um hádegi unnum við sigurinn við Verim, eftir blóðugan bardaga
með sverðum. Deild Foys hershöfðingja átti að nátta í borginni, svo ég
skildi þar eftir hluta liðsins og hélt í kynnisför um nágrennið, í tíu
manna hópi, og skyggndist eftir bærilegum næturstað. Eg hafði frétt að
Verimhöllin væri skammt undan með salarkynnum og velbúnum her-
bergjum og gæti herráðið haft þar aðsetur. Eftir þriggja stunda þvælings-
reið, úrkula vonar um að finna bannsettan staðinn, sá ég gamalt, stórt og
að því er virtist æruverðugt býli á hæð nokkurri. Steintröppur miklar
lágu að setrinu innst á hallarhlaðinu. Tveir stórir varðhundar birtust og
ég varð að skjóta þá svo við kæmumst leiðar okkar. Þarna streymdu tvær
vatnsbunur í steinþró, kyrrlátar dúfur flögruðu um hallarþökin og engin
mannsrödd heyrðist í kyrrðinni. Hlerar byrgðu glugga og bústaður
varðstjórans virtist vera auður, en ég gaf mönnum skipun um að hringja
dyrabjöllunni. Enginn kom út. Tveir hermenn gengu upp tröppurnar og
knúðu dyra með byssuskeftinu. Ekkert svar. En þegar mennirnir ætluðu
niður sungu tveir hvellir í skotrauf og búkarnir ultu dauðir niður þrepin.
Ég átti átta menn eftir. Með hinni litlu liðssveit hóf ég áhlaup á felustað
varðstjórans í Verim sem var ákveðinn að verjast til hinstu stundar. Eftir
hálfrar stundar snerpubardaga tókst mér að brjóta kjallarahurðina og
hafði misst fjóra menn í viðbót. A okkur dundi iðandi kúlnahríð.
Glæringar elds og púðurs hrutu úr hverju opi. Ég stökk inn í kjallarann
eftir að hafa sent hermann í bæinn með beiðni um tuttugu manna liðs-
bót. Við hreiðruðum um okkur til að þjást í þrjár helvískar stundir,
hríðskjálfandi eins og við værum í fremstu víglínu. Undir kvöldið barst
okkur loks aðstoð. Hermaður fann á bak við tunnustafla dyraboru sem
lá að hinum virðulega bústað, og þá leið þutum við um brattan stiga,
tæmdum skammbyssurnar út í myrkrið og lýstu okkur púðurblossar.
Þannig börðumst við í dimma völundarhúsinu fram á kvöld, brutum
dyr, ruddum hindrunum burt, en ósýnilegur óvinur skaut á okkur
berskjaldaða úr hverjum kima, uns við rákumst á gluggana og brutum þá
upp. Eftir það gat ég safnað liðinu um mig í kvöldrökkrinu. Hin
vægðarlausa orrusta hafði kostað sjö mannslíf. Einkennisbúningur minn
hafði rifnað í hita bardagans, og öxlin ötuð blóði einhvers sem ég hafði
eflaust drepið. Það var eins og sverðseggjarnar hefðu tekið tennur.
Blóðugt gamalmenni lá í dauðateygjunum bak við hurð með tvö svöðu-
sár á krúnunni. A móti mér kom andlitslaus hermaður. Risavaxinn
sveitakarl staulaðist um ganginn með sverð út um brjóstið. Til allrar
hamingju fannst fimmkveikja olíulampi sem hermaður tyllti á ljósi með
526