Tímarit Máls og menningar - 01.12.1984, Síða 57

Hin sigraða kona
skotvopni sínu.
Svo hófst rannsókn á dimmu virkinu með draugalegt ljósið í farar-
broddi. Eg fór sal úr sal, horn úr horni, út um mig sló áköfum hjartslætti
og ég varð að slíðra sverðið, svo ákaft skulfu hendurnar. Aldrei hafði ég
kynnst þvílíkum ótta og skelfingu.
Er þetta hættulegasta orrustan þín! hrópaði Brossard. En hvar í
þremlinum er skjaldmeyjan í sögunni?
Bráðum kemur að henni. Við höfðum farið um ótal herbergi og við-
hafnarsali búna fornum húsgögnum og þægindum í stíl Loðvíks XV, en
hvergi rekist á lifandi sál. Þarna voru bríkarbekkir og hægindastólar
klæddir fjólubláu damaski. Hermaðurinn sem bar ljósið um J)röngan
gang nam staðar hjá nýju líki, frámunalega velbúnum manni. A brjóst-
inu og litmerluðu vestinu hafði blóð storknað í pollum. Lampaljósið
flökti um föla hönd hans og fingur herptan um skammbyssugikkinn og
demantshringar glóðu. Líkið lá hniprað við dyraþröskuld og virtist ætla
að varna okkur inngöngu með þögulli skammbyssu. Byssuskefti brutu
upp hurðina, hermenn hópuðust inn í bænahúsið. Tvö kerti brunnu
hvort sínum megin við kross, en þrjár telpur krupu við altarið og héldu
dauðahaldi, grátandi, í pilsfald þjónustukvenna. Gamalmenni í her-
mannafrakka stóð knarreist með hönd á brjósti vafið í blóðugar dulur.
Hann studdi undarlega fölleit kona með stór dökk augu. I æðisvímu
bardagans reiddu hermennirnir sverðið til höggs yfir höfði hinnar ættgöf-
ugu sigruðu fjölskyldu. Konan hörfaði æpandi undan hinni lúalegu
aðför og reyndi að skýla gamalmenninu og hinum snöktandi hjúum með
líkama sínum. Ég stökk fram fyrir óbilgjarna hermannalýðinn, stuggaði
honum út og knúði mig til að fyrirskipa að varðstjórinn yrði settur í
gæslu fyrir morð, svikráð og vopnaða mótspyrnu. Gamalmennið horfði
á mig hvasseygt af stoltri fyrirlitningu, líkt og dómari væri ákærður af
sakborningi. Hann greip sverð sitt í einu vetfangi og lagði á altarið ásamt
verndarkrossi sínum. Andspænis hinum tigna mikilfengleik gamalmenn-
isins minntist ég föður míns sem blóðhundar stjórnarbyltingarinnar
myrtu í Versalahliðinu ásamt hertoganum af Brissac. Hræddu börnin og
dökkeygða konan orkuðu djúpt á mig. Ég skipaði að einangra gamla
riddarann í sérherbergi og að hans gætti stöðugt hervörður, en að
móttökusal hallarinnar yrði breytt í bráðabirgðafangelsi fyrir hinn hluta
fjölskyldunnar. Skipunina afhenti ég liðþjálfa, lét jarða dauða og und-
irbjó innreið herforingjans. Að svo búnu reið ég til Verims með litla
varðsveit og bjóst við að herinn hefði reist tjöld í bænum. Hershöfðing-
527