Tímarit Máls og menningar - 01.12.1984, Síða 65

Meistari Fínezas
Meistari Fínezas er orðinn skjálfhentur og hann hemur varla orðið
rakhnífinn í höndunum. Svo hafa líka verið opnaðar aðrar rakarastofur í
bænum, alþaktar speglum og gleri, og skilti eru komin fyrir ofan dyrnar
í staðinn fyrir kúluna með rakburstanum sem meistari Fínezas hefur enn
þá við dyrnar á stofunni sinni.
Meistari Fínezas á í kröggum. Fjölskyldan er farin frá honum og
konan orðin rugluð. Þau búa í húskofa skammt frá kastalanum. Eg er
eini trúnaðarvinur hans og næstum eini viðskiptavinurinn.
Við höfum tengst vegna einhvers sem við eigum sameiginlegt. Ilídío
Fínezas dreymdi um að verða mikill listamaður og hann færi til höfuð-
borgarinnar og hver veit nema líka út í hinn stóra heim. En ég féll í einu
fagi og dreg hér áfram lífið í leti og ómennsku. Milli bæjarbúa og mín
ríkir eitthvert afskiptaleysi sem ég vinn ekki bug á. Mig langar að fara
héðan sem fyrst en finn enga leið til þess. Þegar nútíminn er ljótur og
framtíðin óljós þá grípur okkur ævinlega sú hugmynd að við höfum
verið hamingjusöm á hinni liðnu tíð. Þetta er ástæðan fyrir að við
meistari Fínezas erum einkavinir. Hann ýtir við minningum mínum og
rekur sögur frá dögum sem hann kallar dýrðardaga sína.
Við erum þá einir á stofunni. Meistari Fínezas mundar rakhnífinn og
þylur heila þætti úr „þeim bestu leikverkum sem hafa verið skrifuð“. Og
hann saknar þess sárlega þegar hann gat látið konurnar snökta af ást og
kvöl á leikkvöldunum í bænum. Oft gleymir hann þess vegna öllu í
kringum sig og stendur kyrr langa hríð. Augun í honum fá einhvern
veginn á sig málmkenndan blæ. Hann horfir á mig starandi augum án
þess hann sjái. Þegar þetta gerist horfir hann gegnum mig og sér eitthvað
sem er handan við tímann.
Smám saman breiðist þjáningarbros hægt yfir samanklemmdar og
fölar varir meistara Fínezas.
Eg var mesti listamaðurinn hér um slóðir, muldrar hann.
Eg sit kyrr í stólnum með sápu á andlitinu og endurlifi æskuna sem
dreymir framtíðardrauma. En meistara Fínezas dreymir ekki lengur,
hann bara rifjar upp.
Hann er kominn aftur að andliti mínu með skjálfandi hendur. Ég sé í
speglinum tálgað brjóst hans og þurrt og grátt hárið.
Eg hlusta á hina hljómlausu rödd.
Særir hnífurinn þig?
Blíð tilfinning bylgjast um mig vegna þessa gamalmennis. Mig sár-
langar að segja að rakhnífurinn hans særi mig ekki, að ég finni ekki einu
535