Tímarit Máls og menningar - 01.12.1984, Blaðsíða 80

Tímarit Máls og menningar
framan það að tæma byssurnar í framhliðina. Stöku sinnum sjáum við á
hár félaga okkar, þegar þeir skjóta út um gluggann. Þetta eru þeir sem
fóru að verja verkalýðshúsið og skjóta niður á við. Þeir eru í minnihluta.
Arásarmönnunum fyrir utan fjölgar, þjóðvarðliðar og áhlaupasveitir
sameinast, og skothríðin heldur áfram og eykst.
Fernando Lago er æstur og vill að bændur uppi í þorpinu fylki liði og
ráðist á þjóðvarðliðið frá hlið.
I sömu svifum kemur Manúela léttfætt inn, veikbyggð eins og hún
væri berklasjúk, hin litla grein. Hún hlustar á föður sinn, með sinn
sveitafríðleik, og andmælir:
Nei, það er engin leið. Eg kem að neðan og sá þeir tepptu göturnar.
Jeronímus og ég erum líka andvígir tillögunni. Við viljum ekki hverfa
úr efsta hluta þorpsins. Ef varðliðið nær honum er þorpið í þeirra
höndum og auðvelt að drepa okkur.
Hér verður að berjast!
Ruðst er út í þvögu að gera fólki viðvart í húsum og hreysum, svo það
búist til varnar. Sums staðar komum við of seint, íbúarnir beina þegar
vopnum sínum gegn þjóðvarðliðinu sem situr um þorpið, annað hvort
út um göt á veggjum eða fólk liggur á holóttri jörðinni þar sem eðlunum
finnst best að baka sig í sólinni.
Kristófer og ég komum aftur heim til Fernandos Lagos, og þá liggur
bóndi úti í glugga og skýtur úr gamalli veiðibyssu. Þrjú yngstu börn
Lagos gráta afsíðis, skelfingu lostin. Okkur Kristófer mistekst að útvega
okkur byssur, til að leysa óþekktu skyttuna af hólmi meðan hún hleður
byssuna. Við eigum aðeins skammbyssur og verðum að spara skotin, því
enginn veit hvernig þessu lýkur.
Við gáum að verkalýðshúsinu og þá sést fáninn okkar ekki lengur. Á
útskotinni framhliðinni er stöngin sem hann blakti á. Gegnum brotna
glugga sjást þjóðvarðliðar leita, órólegir, og sleppa ekki höndum af
byssunum.
Langt hlé verður á skothríðinni. Aðeins frá okkar hlið þýtur stöku
sinnum skot. Við erum á eilífum erli út og inn. Kristófer og ég reynum
að skipuleggja andspyrnuna hvor á sinn hátt. Sumum bændum er
eiginlegt að geta gert sig næstum ósýnilega, þeir skríða með jörð,
sameinast henni og verja erfiðustu leiðir inn í þorpið, þar sem við höfum
falið okkur eins og márar í köstulum sínum. Þetta eru fáliða bændur og
fátækir að vopnum, og skot úr haglabyssu er lítið borið saman við hríð
úr hríðskotabyssu. Enginn segir neitt en andlitin hrukkast af áhyggjum.
550