Tímarit Máls og menningar - 01.12.1984, Side 89

Casas Viejas
fótatak nálægt mér. Ég vil ekki líta upp. Það boðar eflaust hættu. En
fótatakið fjarlægist. Síðan heyrast raddir í fjarska. Svo alger þögn.
Niðdimm nótt. Ég þekki ekki þorpsstígana og hef týnt Kristófer,
ákveð að hætta að læðast og gef mig aðstæðunum á vald.
Stöku sinnum berast skothvellir úr átt frá gripagarðinum, og lengra í
fjarlægð spangólar hundur drungalega og langdregið. Hann þagnar að
síðustu við dagsbrúnina. Kuldi og raki vekja mig til meðvitundar.
Stundirnar líða hægt eða standa kannski kyrrar, svo mér gefst gott tóm
til að íhuga atburðina. I sál minni er enn skelfing, og líkama mínum
hefur verið kastað í djúp sálarinnar, líkt og í brunn með bergmáli og
ógnarsýnum. Samt hugsa ég og það rökrétt: enginn vandi er leystur þótt
ég hafi drepið höfuðsmanninn; vandinn er umfangsmeiri. . . Nei, ég
leysti engan vanda.
Föl dagsbirta hefur himin og jörð úr dimmunni og ég ákveð að finna
leið úr þorpinu. „Ef ég verð drepinn, þá það!“ Enn er allt kyrrt í
kringum mig. Aðeins hanarnir niðri í þorpinu rjúfa morgunkyrrðina.
Nú sé ég að ég ligg í skurði, hef fallið í hann á taumlausa flóttanum.
Varlega lyfti ég höfði og gægist. I hinni rósrauðu birtu sem gæðir hlutina
lífi sést andlit Kristófers í nokkurra metra fjarlægð. Hann skimar líka
kringum sig. Augu okkar mætast og ég greini sömu hugsun hjá honum,
sömu tilfinninguna, lífsgleðina, og nærvera hans vekur í brjósti mínu:
„Við erum á lífi!“ Mér finnst ég vera úr hættu bara af því hann er þarna.
Kristófer bendir mér með höfðinu að koma. Við skreiðumst hvor til
annars. Sama þögnin kringum okkur. Ég svipast um og sé engan.
Hreysin eru lítillát, aum, á vinstri hönd, en fyrir framan okkur er óbyggt
land. Skurðurinn opnast móti sléttlendi, og við skríðum ákaft að trjá-
lundi í nokkurra skrefa fjarlægð, til að skýla okkur, en þá heyrist
skothvellur. Ég heyri þyt við eyrun. Tveir þjóðvarðliðar rísa upp á hægri
hönd og hljóta að hafa legið þarna allan morguninn og beðið eftir að
ófreskjan bærði á sér.
Við hörfum á sama stað, og ég hleyp í bugðum að húskofunum, eina
skjólinu gegn kúlunum sem hvína kringum mig. Einslags yfirnáttúrlegur
kraftur stjórnar mér, innsæi sem lætur mig skynja allt, forðast allt, sjá
allt, þó ég sjái ekkert greinilega. Mér virðist Kristófer hafi orðið eftir og
reyni að verjast með skammbyssunni. Loksins næ ég gömlu húskofun-
um, hleyp milli þeirra ýmist til hægri eða vinstri. Samt heyri ég hlaup á
eftir mér og skothvini. Ég smýg inn um næstu dyr, sem eru á auðu fjósi
og morgunskíman hefur ekki vikið burt skuggum þess.
559