Tímarit Máls og menningar - 01.12.1984, Side 94

Tímarit Máls og menningar
Faðirinn vildi ekki tala um stríð. Fólk var undrandi að hann léti mynd
af jafn fyrirlitlegum hlut hanga á vegg. Jenito vissi að afi hans hafði átt
hina nú örlítið upplituðu mynd, atkvæðamaður sem unni henni eins og
hún væri ættarmerkið. Afinn var víst einn af þeim sem heyrði trumbuna
hljóma.
Heyrir þú það ekki, Guida? spurði Jenito óþolinmóður. Systirin
skildi og var næm fyrir hlutum sem fullorðnum voru huldir.
Fau sperrtu eyrun. Guida heyrði að lokum óljós hófasköll langt í
burtu og göfuga eggjan trumbunnar. Stundum sýndist henni jafnvel að
hermennirnir hreyfðust og ætluðu af myndinni út í stofuna, að stáleggjar
byssustingjanna rækjust inn í augu áhorfandans. Náföl og grátandi sagði
hún:
Eg er hrædd. Ég vil ekki hlusta á trumbuna lengur.
Hún fór. Jenito hlustaði einn. Og þótt hann fengi aldrei aðra gjöf var
trumban vel þess virði.
Fegar hann vaknaði á jólamorgun hafði hann rekist á trumbuna við
höfðalagið og hjartað sprakk næstum af undrun. Fað hætti að slá
andartak. Hann hljóp á öndinni fram í sal og reyndi að líkja rækilega
eftir stöðu, svip og krafti drengsins með trumbuna. Hann ærði fólk
næstum með trumbuslætti, alla daga á öllum stundum, uns faðir hans
aðvaraði hann:
Jenito, trumban slitnar við svona mikla notkun.
Faðirinn var góður faðir, karlmannlegur og bar höfuðið hátt. Og
hárið var þykkt, grátt, höfðinglegt. Legði hann áherslu á einhverja
skoðun bar hann fingurna upp að tignarlega höfðinu og hamdi óstýri-
látan lokk sem féll niður í augu. Drenginn langaði að segja: Gerðu þetta
aftur, pabbi. Faðir hans var voldugastur í veröldinni. Hann vann í
plastverksmiðju í úthverfunum og þurfti að fara snemma til að ná
lestinni. Jenito hitti hann aðeins undir kvöld. Faðirinn settist þá í
tágastól með pípu í munninum, djúpa hrukku á enni og bók í hönd.
Jenito sat á hækjum sínum á gólfteppinu og gat horft endalaust á hann.
Hann hataði þess vegna ókunnugu mennina sem komu í heimsókn á
kvöldin og lokuðu sig inni í litlu stofunni með pabba hans, þar sem
saumavélin var og skrifborð og hringborðið sem fjölskyldan spilaði
stundum við á spil. Og sægur af bókum. Faðirinn fékk aldrei nóg af
þeim.
Mamma, hverjir eru þessir menn?
Vinir hans föður þíns.
564