Tímarit Máls og menningar - 01.12.1984, Síða 97

Drengurinn og trumban
hattinn keyrðan á höfuðið, andlitið í skugga. Hann fór út í annan glugga
að gægjast út á götu. Bíllinn var þar, kyrr, ógnþrunginn. Svartur bíll
vekur ótta, kyrr í nóttinni. Fyrir aftan hann var éppi. Ut úr honum
komu lögreglumenn og tóku sér stöðu beggja vegna við götuna, uns þeir
hurfu í þokuna, vopnaðir raunverulegum byssum.
Faðirinn var nokkra mánuði í burtu. Allt í einu tók undarlega fyrir
heimsóknirnar, fólk virtist vita eða geta sér til að faðirinn var á ferðalagi.
Hvar er pabbi? Hvaða menn voru þetta? Hvert fóru þeir með hann?
Hann fór í ferðalag, svaraði móðirin.
Voru mennirnir þá vinir hans?
Svona menn eru engir vinir.
Þetta eru dýr, greip frændinn fram í hatursfullum rómi.
Hvers vegna útskýra fullorðnir ekki þannig að maður skilji? Hvað
henti föðurinn, frændann eða gerðist á heimilinu? Ymislegt breyttist
eftir að faðirinn fór, kvöldið þegar mennirnir með hattinn eða dýrin
sóttu hann í ógurlega bílnum. En það henti ekki oftar. Jenito horfði
ákafur á myndina, á drenginn með bláu húfuna sem blés hermönnum
hugrekki í brjóst, og hann vissi að hefði hann sótt trumbuna sína um
kvöldið hefðu mennirnir eða dýrin sem komu án þess að taka ofan flúið
af hræðslu. Drengurinn lét ekki blekkjast, faðir hans fór ekki af fúsum
vilja, var ekki á ferðalagi. En hvað hafði hann aðhafst sem vakti óvild, og
hvers vegna hafði móðir hans, frændinn, nágrannarnir og hann sjálfur
ekki varið hann? Alla vantaði eitthvað — trumbu.
Næstu drungalegu mánuðina, meðan faðirinn var í burtu, hreyfði
hann ekki trumbuna af hillunni.
Þegar faðirinn kom hafði hann breyst, hárið gránað meir og hann
gugginn, grindhoraður, bakið bogið og andlitið hryggt. Jenito faldi sig
stundum í herberginu sínu og grét. Faðirinn hafði verið sviptur sinni
karlmannlegu æskugleði. Drengurinn spurði samt einskis um hvað hefði
gerst. Þeir sátu saman steinþegjandi, líkt og samsekir um fjarlægar en
sínálægar mótgerðir. Einu sinni þegar þeir fóru niður á strönd kom faðir
hans ber að ofan úr fataklefanum, og þá rak hann augun í ör á bakinu
sem var enn þrútið, þvert yfir vöðvastælt holdið. Drengnum féllust
hendur.
Hvað er þetta, pabbi?
Eg féll á glerbrot fyrir löngu.
Jakkinn þinn var samt ekki rifinn.
567