Tímarit Máls og menningar - 01.09.1994, Blaðsíða 58

Hann hikaði og leit upp, horfði út í grámann og heyrði... kannski
var það hafið, kannski eitthvað annað? — hann skrifaði:
Þóttfiskurinn veiðist ekki
og verðbréfm beri engan ávöxt,
þóttgróði álversins bregðist
og iðnaðurinn sé í rústum,
þótt bændurflýi á mölina
og sniliingargangi um atvinnulausir á
rifnum skóm,
þá skal égþó gleðjast yfir lífinu,
fagna yfir höfundi hjarta míns.
Hann stakk bókinni og pennanum aftur í vasann og hugsaði sér til
hreyfingar. Ef hann átti að deyja var áreiðanlega margt þægilegra en
að krókna úr kulda eða að drekkja sér. Og hvers vegna endilega að
deyja í dag, ef hægt var að gera það á morgun? Bara verst að þurfa að
ösla svaðið alla leið aftur heim á Hverfisgötuna, það var manndráps-
ganga — í rifnum skóm ...
„Jæja, Indriði snillingur, strax farinn að kvarta aftur?“ spurði hann
sjálfan sig, og ókunn, vesældarleg rödd svaraði alls óvænt að baki
honum:
„Fy-fyrirgefðu, þú má-mátt víst ekki missa smáaur fyrir dá-dálitl-
um brauðbita?“
Indriði snéri sér við eins hratt og stirður líkami hans leyfði. Fyrir
framan hann, dálítið ofar í fjörunni, stóð grannvaxinn, renglulegur
maður í dökkum mittisjakka og gallabuxum, og starði flóttalega á
hann svörtum augum úr náfölu andliti. Hendur hans voru grafnar
djúpt í buxnavasana, rennblautt hárið lafði lufsulega niður með vöng-
um, og maðurinn skalf svo af kulda að hann virtist ætla að hrökkva í
sundur á hverju andartaki.
„Habakkuk!“ hrópaði Indriði vantrúaður.
„Fy-fyrirgefðu . . . ?“ glamraði í manninum. Hann rétti út hvíta,
titrandi hönd í átt til Indriða og stamaði: „Sk-sko, ég hef stræ-stræt-
isvagnamiða. Vi-viltu skipta og láta mig fá dálítið br-brauð?“
Og áður en Indriði vissi af, var maðurinn kominn alveg að honum
og tróð strætisvagnamiðanum í lófa hans, einblínandi græðgislega og
bíðandi eftir svari.
„Brauð?“ spurði Indriði forviða og horfði rannsakandi í vesældar-
56
TMM 1994:3