Tímarit Máls og menningar - 01.09.1994, Blaðsíða 101

„Ég var auðvitað lafhræddur. Samt fór ég að stynja eitthvað, virðu-
legi læknir, þér eruð nú búinn að taka frá mér, hvað sagði ég, smjörið
og rjómann, hnoðmörinn og hamsana, hangikjötið og sviðin, sykur
og salt, kaffi og tóbak. Ég bið ekki um neitt, ekki neitt framar nema
þennan eina sláturkepp einu sinni, ef yður væri sama. Fitusnauðan.11
Þá hvæsti doktorinn NEI! og veifaði þessum lærðu ritgerðum hátt
í loft og sagðist bara vilja benda mér á, alltsvo, alla áhættuþættina sem
nýjustu rannsóknir færustu vísindamanna um allan heim sýndu að
tengdust — og svo kom þarna þulan sem við vorum búin að læra utan
að í meðferðinni — að tengdust æðaþelsþykknun og slagæðafitukölk-
un sem leiddi af sér hinar miklu kransæðaþrengingar, auk þess sem
sumir þættir tengdust bæði fjöltaugabólgu og fjölvöðvagigt, fitudauð-
lífi sykursjúkra, ýttu undir ýmis heilkenni (sem ég held að þýði
heilaeinkenni) og jafnvel riðu og rykkjadans íslenskra bænda, svo ekki
væri nú minnst á skuggalega hrörnun heilla kynslóða af hvítum
músum án nokkurs sjáanlegs fyrirvara. Nei vinur, ef þér ætlið að hlíta
mínum ráðum og viljið ekki lognast út af fýrir sextugt þá duga engin
meðul nema þau bestu!
Og síðan fór ég í hreinsun og hafði sjálfsagt gott af því.“
„Geturðu sagt mér aðeins ffá þessari hreinsun?“
„Tja, reglurnar mátti sem sagt alls ekki brjóta, þá beið manna mesta
yfírhalning. Fyrst skammarræða hjá doktornum sem var alveg ótrú-
leg, hún var stórviðri. Það sem ég var að hafa eftir honum núna var
bara ljúfur inngangur. Flestir brotnuðu saman. Já, ég gleymdi því,
doktorinn var með menn á götuhornum og í búðum. Þeir fylgdust
með því hvað fólk keypti. Og oft kom andlit á glugga þegar setið var
að snæðingi. Það vandist en þótti óþægilegt í byrjun.“
„Var það látið viðgangast?“
„Sjáðu til, doktor Jósep Jóseps sagði alltaf: „Þér vitið að ég hef rétt
fyrir mér!“ Og það vissum við líka, rannsóknirnar og vísindin urðu
ekki í efa dregin. í Ameríkulöndum var búið að sýna fram á að
áreiðanleikinn sló Guði sjálfum við. Því var ekki um að villast, dokt-
orinn vissi hvað hann söng. Við gátum ekki vænst neins betra framar.
Þess vegna var hægt að samþykkja ýmis óþægindi því að við mundum
öðlast fullkomna heilsu í staðinn.“
„En þessi hreinsun?“
„Já, það var ljótan maður. Eftir skammarræðuna komu alls konar
TMM 1994:3
99