Tímarit Máls og menningar - 01.09.1994, Blaðsíða 97

högg á ári. Klukkan hangið þarna síðan í brúðkaupsveislunni. Þrjár
milljónir og þrjú hundruð þúsund voru höggin orðin þegar konan dó.
Hún dó bara allt í einu. En klukkan hélt áfram. Kannski svolítið annar
hljómur eftir að konan dó? Jæja. Síðan hefur víst bæst tæp milljón við
höggin. Það er mikill sláttur á einni klukku.
Reikningurinn drepur tímann og styttir biðina, eins konar kapall.
Styttir biðina effir kvöldsjónvarpinu, eftir svefninum, eftir næsta degi,
eftir ... jæja. Sú bið er að verða löng.
Gamli maðurinn er svo heilsuhraustur að það tekur engu tali.
Hann hóstar ekki, hann er ekki móður, hefur enga verki í brjóstinu,
ekki í baki eða liðum, ekki einu sinni í fingrum. Það er varla að hann
ropi. Honum hefur ekki orðið misdægurt áratugum saman.
Gamli maðurinn sópar spilunum saman. Auðvitað ber að þakka
slíkt og ekki kvartar hann um ofheilsu. Hann kvartar reyndar ekki um
neitt. En innst inni er honum farið að leiðast.
Hann veit ekki alveg hvað það er sem honum er farið að leiðast. Ekki
það að vera hraustur, ekki að vera til. Nei, ætli það sé ekki frekar biðin
langa eftir því sem enginn nefnir, leiðist að drepa tímann með engu
og sjá þó í hendi sér að það er enginn annar en sláttubóndinn sem
beðið er eftir. Vita ekki hvenær hans er von eða hvernig, eða hvort hann
þorir að sjá ljáinn hans. Jú, að öllu skoðuðu er víst best að fara að fá
þennan mann með Ijáinn sinn í heimsókn. Eða þó það væri gullrekið
spjót, látum hann banka upp á þegar honum sýnist, hugsar gamli
maðurinn.
Upphátt segir hann nokkuð sem hann hefur ekki sagt áður, það
dettur út úr honum eins og af sjálfu sér:
,Ætli ég fari nú ekki bara að deyja?“
Og horfir ráðleysislega á klukkuna nýslegna fjögur þegar heyrist
dálítið hviss eða úps og blátt leiftur er í stofunni. Örstund líður, hann
hrekkur aðeins við, á borðinu hjá honum stendur álfamær. Hún er
lítið hærri en styttan og alveg eins og venjuleg kona nema myndin
smækkuð. Ekki með arma í hring eða fætur krosslagða en geislar af
bláum klæðum.
Gamli maðurinn varð snögghissa.
Sumir halda að álfkonur séu með einhverjar töfraþulur þegar þær
birtast. En þessi sagði bara:
„Jæja góði!“
TMM 1994:3
95