Tímarit Máls og menningar - 01.09.1994, Blaðsíða 104

stund með mörgu vondu líferni. Þú ert hins vegar einn örfárra sem
njóta þess að seinka dauðanum með prúðri hegðan og trúfesti. Þetta
ætlaði ég að segja þér.“
Gamli maðurinn var nú orðlaus.
„Allar vorar reglur fyrirbjóða hins vegar að ég segi þér nokkuð um
framhaldið, þú skilur.“
„Já, mikil óskup,“ svaraði hann.
„Þá hef ég hér ekki meira að gera og kveð þig. Lifðu heill.“
Hvinur og hún var horfin áður en hann gat kvatt.
Gamli maðurinn sat eftir og var sem steini lostinn. Hann dró djúpt
andann og starði fram fyrir sig. Hann hugleiddi þetta lengi.
Gamall maður sem fær á þennan hátt að vita að hann hefur lifað réttu
lífi kemst ekki hjá því að verða svolítið hróðugur. Nú var hann sem sagt
orðinn einn af fáum sem lifa lengur en þeim er ætlað. Ekki ónýtt!
Klukkan sló fimm og hann hrökk upp úr hugsunum sínum: Gat
verið að hljómur klukkunnar væri aftur orðinn skærari?
Næstu dagar.voru dagar meiri gleði en lengi hafði verið í stofunni
gömlu. Gamli maðurinn hitaði sér oftar silfurte, leit af og til í bók,
stokkaði spilin upp á nýtt og lagði kapal af vaxandi krafti. Húshjálpin
furðaði sig á því hvað hann var allt í einu orðinn hress en spurði
einskis.
Gamli maðurinn lagði eyrun sérstaklega við hljómi slagklukkunn-
ar: Það fór ekki á milli mála, hann hafði glaðnað eftir heimsókn
álfdísarinnar. Ekki hafði hljómurinn verið svona skær eftir að konan
blessuð dó. Hann hafði að vísu verið enn glaðari meðan hún lifði en
samt var þetta allt annað en undanfarin ár.
Drjúgur yfir hlut sínum hugsaði hann til afneitunaráranna, til
smjörsins og rjómans sem honum hafði verið kvöl að missa fyrst. Það
hafði vanist eins og annað, svo má oft illu venjast að gott þyki.
Óneitanlega súrt í broti að fá næstum rassskell fyrir að biðja um slátur
í eitt einasta sinn. Fitusnautt í þokkabót. En ekki var hægt að ergja sig
við þvílíkan öðling sem doktorinn var: Sýndi sig nú hvílík heillaráð sá
maður hafði fært ffam.
Gamli maðurinn tók innsteypta sláturkeppinn ofan af hillu þar sem
hann hafði staðið í glærum massa við hliðina á Dalalífi í næstum
þrjátíu ár. Ekki hafði konan kímt svo lítið þegar hann kom heim með

102
TMM 1994:3