Tímarit Máls og menningar - 01.12.1994, Page 96

Kyrrstæður bíll
Þú situr inní bíl. Kyrrstæðum bíl. Og það rignir. Vélin
malar í hlutlausum og handbremsan er þanin til hins
ýtrasta. Smátt og smátt tínist að fólk sem nuddar glerið og
rýnir í gegnum rúðuna starir á þig gegnum þverhandar-
þykkt glerið nei glerþunnt glerið á þig grafkyrran í hlut-
lausum bílnum þig starandi framfýrir þig á breiðgötunni
með störu starandi framfyrir þig gegnum svæfandi sveiflu
þurrknanna á miðri breiðgötunni og allt í einu sérðu
útundanþér andlitin á rúðunum nuddandi glerið púss-
andi glerið andlit sem koma og fara og stara á þig í þessum
bíl sem malar svo notalega í regninu og handbremsan er
þanin og hurðirnar læstar og þú skynjar rétt aðeins allt
þetta fólk sem nálgast og fjarlægist og heyrir stundum
dempað og fjarlægt gegnum notalegt malið að einhver
reynir að opna en miðstöðin hitar loftið og þú lygnir aftur
augunum og heyrir betur í regninu sem dynur á þakinu
en þá skyndilega og algerlega forboðalaust höktir vélin.
Hún hixtar smá stund og þagnar svo. Ræsist á ný en
hljóðnar síðan. Algerlega. Lifnar ekki aftur. Þú situr kyrr.
Sérð ekki lengur fólkið. Hlustar. Og hlustar og hlustar. Það
malar ekki lengur. Snýrð lyklinum árangurslaust. Situr
kyrr. Það inalar ekki meir. Bara dynjandi rigning og þögn.
Grafarþögn. Og handbremsan þanin til hins ýtrasta.
94
TMM 1994:4