Tímarit Máls og menningar - 01.12.1994, Qupperneq 110

atvinnumanna, áhugaleikfélögin eru fjölmörg í landinu og ekki síður at-
hafnamikil. Meira að segja í Reykjavík, þar sem allt er, er nú starfandi
áhugaleikfélag, Hugleikur, sem aðeins setur upp frumsamin leikrit. Hugleik-
ur hélt upp á 10 ára afmæli sitt á síðasta leikári og setti af því tilefni upp tvö
frumsamin leikrit. Auk þess sömdu höfundar úr röðum þeirra Hugleiks-
manna skemmtileikrit fyrir atvinnuleikhús á síðasta leikári, Góðverkin kalla
sem Hlín Agnarsdóttir leikstýrði og var jólaverkefni Leikfélags Akureyrar. En
áhugaleikfélög eiga ekki bara heiður skilinn þó einhverjir sem sinna leiklist
af áhuga geti gert sér það að lifibrauði í „alvöruleikhúsi" um stund. Á öld
takmarkalausrar afþreyingar eru áhugaleikfélögin afar mikilvæg til að við-
halda tengslum milli leiklistarinnar og hinna dreifðu byggða landsins. Ef ekki
væru áhugaleikfélögin, sem mörg hver hafa starfað í fjölmarga áratugi, þá
væri ótrúlega margt fólk í þessu landi sem aldrei hefði barið augum leiksýn-
ingu og þyrfti næstum því að læra slíkt sérstaklega eftir að fullum þroska og
ferðafrelsi er náð. Atvinnuleikhúsin launuðu áhugaleikfélögum greiðann í
vetur leið með því að bjóða þeirri sýningu sem þótti skara fram úr meðal
sýninga áhugamanna að sýna eina sýningu í Þjóðleikhúsinu. Þetta var
Leikfélag Hornafjarðar sem sýndi leikgerð Kjartans Ragnarssonar á svoköll-
uðum Eyjabókum Einars Kárasonar, Djöflaeyjan rís, í leikstjórn Guðjóns
Sigvaldasonar. Þar höfum við annað dæmi um hag leiklistarinnar í landinu
af sterkri hreyfingu áhugafólks um leiklist. Öðru hverju sýna áhugaleikfé-
lögin verk íslenskra leikskálda svo þau megi koma til sýninga og nýrrar
túlkunar oftar en einu sinni á öld í atvinnuleikhúsi. Auk þess fá fjölmargir
leikstjórar tækifæri til að æfa sig áður en þeir láta til skarar skríða í atvinnu-
leikhúsunum.
íslenskt barnaleiklnls í uppsveiflu
Þegar skrifa á greinarkorn um eitt einstakt, nýliðið leikár hlýtur maður að
leita að einhverju sem greinir þetta eina leikár frá öðrum leikárum auk þess
að reyna að koma auga á einhverja þróun, merki um að eitthvað hafi haldið
áfram í einhverja tiltekna átt. Á síðasta leikári gat að líta óvenju mörg verk
eftir íslenska höfunda á íslenskum leiksviðum, útlendir leikstjórar settu
einnig svip sinn á leikárið eins og sumum finnst ugglaust að hafi fengið of
mikið rúm í þessari grein nú þegar.
Á fyrstu frumsýningum síðasta leikárs gat í báðum stóru leikhúsunum í
Reykjavík að sjá verk eftir íslenska höfunda. Það er vissulega ánægjuefni, en
um leið sjálfsagt, því eitt af meginverkefnum Þjóðleikhúss sem og Borgar-
leikhúss er að styðja innlenda höfunda í viðleitni sinni til að helga sig þessari
sérstöku grein bókmenntanna.
108
TMM 1994:4