Saga: missirisrit - 01.12.1929, Page 29

S A G A
159
svo sœi’ eg meS eigin augum
lwað ormur og gulliff kann.
If>ó belgdist og blés hann í sundur
sem banvæn og sollin und,
með skruðning sem félli skriða,
og skrokkinn á stærð við hund.
Og gullið strax óx með ormi
sem okrarans rentufé,
unz bar það við huga míns himin
og huldi mín sálarvé.
Mín heimalönd hurfu sýnum
og huga míns fossar og sœr,
því alt lenti í því að telja
hvað ábatast var í gœr.
Hver hugmynd var talin í tölum,
hvert talað orð gullhljóminn bar.
heir tignuðu og trúðu á orminn,
en—týndur eg sjálfur var.
há gróf eg gullið og orminn
í gamalli húsalóð.------
Nú sál mín á himin og heima,
sitt heimili, land og þjóð.
Tvískiftur.
Eg er sú mold, sem lífið léði mynd
um litla stund svo horft hún gæti á sig.
En til hversf hú átt máske sældar svör,
en svarfá verður skynjan mín við þig.
En skáldið, í mér skimar hátt og lágt.
Er skynsemin í leirnum veltir sér,