Saga: missirisrit - 01.12.1929, Side 61

S A G A
191
umráða. Vér erum ibúnir að góna nógu lengi aðgerðar-
lausir á stjörnurnar, mæla fjarlægöir þeirra og grutla
yfir gæðum þeirra. ÁSur en mörg ár líða, skjótumst vér
þangaS á nýjum milliferSa sendilsvélum vorum, sem kljúfa
loftiS eins og kólfur. Þær eru aS vísu enn á busaskeiSi í
verksmiSjum vorum, en þeim á eftir aS vaxa sá flugfiskur
um hrygg, sem alla vegalengd og aflvöntun sigrar. Og þá
nemum vér þar nýlendur og bælum líf og eignir undir
vora vestrænu menningu, eins og hún gerSi hérna á ár-
unum, þegar nýju löndin fundust. Vér höfum orSiS
drotnar ihiminhvolfsins á örfáum árum, og vér ætlum
einnig aS verSa drotnar himinlandanna, því vísindum er
enginn hlutur ómögulegur.”
“Þekki eg svörtu galdrana þá,” tók nú til máls sá
guSinn, er þeirra var þrekvaxnastur aS sjá, og sterkastur
er allra guSa og manna. Hann hélt á hamri miklum og
ruku rafneistar af skallanúm. Hleypti hann brúnum
meSan hann hlustaöi á hina löngu ræöu vísindamannsins,
en í endi hennar tók hann svo fast um hamarskaftiö, aS
hnúarnir hvítnuSu. En sem hann byrjaSi aS tala, hóf
hann hamarinn á loft, og Ihélt honum uppreiddum, og gaf
meS honum áherzlumerkin orSuin sínum. Var guSinn
hinn ógurlegasti.
“Alla þessa smáleiki ySar og barnaleikföng,” sagSi
liann, “þektu aðrir menn á undan ySur, þótt þér nefniS
nú gerningana vísindi, lærdóm og þekkingu. EruS þér
svo gerSir menn, aS þér gleymið öllu annað aldarþúsundið,
og eruð þá skepnum vitlausari, en læriS það svo aftur á
hinu, sem gleymskan geymdi, fyllist þá ofmetnaSi, og á-
lítið yður sjálfa guSunum gáfaSri og almættinu yfirsterk-
ari. En það kann eg yöur að1 segja, aS meira vita ófædd
börnin á vorri jörS, en alt sem skólar yðar og skræSur
kenna. Og munu slíkir kögursveinar sem þér, aldrei sigra
himinbúa, þótt kláfar yðar kæmust upp meS yöur. MegiS
þér vesælir moldarormar þakka þaS afskiftaleysinu á
friöarþitigi himnanna, aö jafn illvígt en stærilátt kvik-