Saga: missirisrit - 01.12.1929, Qupperneq 62

192
S AGA
indi og maSurinn er, hafi ei fyrir löngu veriö upprætt og
aldauöa selt. Og vel megið þér vita og eftir því muna,
að meö einu hamars höggi gæti eg molaS jörð yðar í
mylsnu, því svo er miíkið magn það, sem í henni býr og
umhverfis hana er, og vér þekkjum en þér eigi, að drægi
eg þa‘S alt í hamar minn, þá mætti ekkert á móti honum
standa. Mundi iþað eitt ærið nóg að ha'lda yður i skefj-'
um, að eg héldi hamrinum á lofti yfir höfðum yður í ár-
þúsund eitt eða tvö. Mætti svo verða, að ódjarfara yrði
þá upplitið á breiðkjömmuðum hirðsnápum hermálanna og
vítisvélanna, og auðkýfingum þeim, er á aumingjum þríf-
ast. Mundi óttinn þeim skjótlega eyða, sem eldurinn ill-
gresinu, en friSur ríkja á jörð yðar. Þó munum vér nú
heim ihalda að sinni, og eigi hlutast til um dutlunga yðar
og drysilmensku.”
Þegar guðinn endaði mál sitt, kom ókyrð mikil yfir
friðarþjónana, því aldrei hafSi þeim verið sýnt bersýni-
legar i tvo heimana, en þótti þó rætast vel úr í niðurlagi
orða hans. Víttu þeir vísindamanninn fyrir fyrirhugað
herhlaup hans í aðra heima, og kváSu þær spár ekki
friðarmönnum sómandi. En hann var hortugur og svar-
aði þeim fullum hálsi.
En sem sljákkaSi í lýðnum tók biskup nokkur til máls
og sagði:
“Kristnu friðarþjónar! Kirkjan er þér og þér eruð
kirkjan. TaliS því varlega, vinir mínir, svo eigi snúist
stóryrði yðar í hennar garð að vopnum, sem vega yður
sjálfa. Þér hafið aldrei treyst handleiðslu þess hæsta.
YSur þykir að eins gaman að heyra um að enginn titlingur
fal'li til jarðar án vilja vor-s himneáía föðurs. En sjálfir
lifið þér við amstur sex daga vikunnar, og stundum þann
sjöunda líka, og byggiS yður hlý hús og fyllið kornhlöS-
ur yðar, og segið að guS hjálpi þeim, sem hjálpi sér
sjálfur. Þér segiS að guS- blessi ySur meS efnum. Hve
nær segiS þér aS hann hlessi ySur með fátækt?
Þér eruS friSarþjónar, en getið samt ekki fyrirgefiS